TAlbum

Soms zou ik willen dat ik een hooggeplaatst ambtenaar was, eentje die gaat over het verdelen van subsidies. In dat geval zou ik de uit Hannover afkomstige multi-instrumentalist Thomas Thielen een grote som geld geven voor het maken van zijn prachtige kunstwerken.

Onder de naam T maakt hij in z’n uppie Artrock met een hoofdletter A. Dit doet de man die voorheen zanger/gitarist was van de progband Scythe al sinds 2001 en “Fragmentropy” is inmiddels zijn vijfde album.  Het is even een lastige klus deze plaat te enteren, maar als je eenmaal binnen bent zuigt de donkere intense neoprog je mee en krijgt het begrip ‘onderhuidse spanning’ een geheel nieuwe betekenis.

De muziek dankt z’n duistere sfeer aan de vele Mellotronklanken en de wollige synths. Het is echter voornamelijk de enorme bak galm die alle partijen erg dicht bij elkaar brengt en daardoor voor een raadselachtige ambiance zorgt. Ook de zang van Thielen is ondanks de David Bowie-achtige grandeur toch vrij introvert. We hebben zodoende een mysterieus geheel dat bestaat uit zeven nummers die eigenlijk een totale epic vormen. Om enig houvast te hebben heeft Thielen zijn werkstuk in drie chapters onderverdeeld; dit in de beproefde 2-3-2 opstelling.

Het album gaat nogal gewaagd van start met A Sky-High Pile of Anarchy. Zo is de minutenlange intro met z’n ambientklanken niet al te spectaculair. Een knallende riff komt uit je boxen. Het is meer kunstzinnig dan mooi, maar ja, het is wel een wake up call om met goede moed de rest te gaan beluisteren. Het vervolg van het nummer komt nog wat moeizaam uit de verf en dan is daar ineens zo’n typische T-melodie van de zang die zo mooi is dat je niet weet waar je naar moet kijken.

Opeens vallen alle puzzelstukjes in elkaar en blijkt de mengeling van prog, triphop, new wave en ambiënt wederom onuitputtelijk qua smakelijkheid te zijn. Brand New Mornings is een heerlijke pot extravaganza in de lijn van Spocks Beard compleet met een uitbundige gitaarsolo en bizar toetsengekwetter. In het middenstuk komt Thielen trouwens met zijn paradepaardje: de heimelijke stemmetjes. Wel moet ik zeggen dat hij daar weinig gebruik van maakt op de rest van het album.

Centraal op de schijf staat het zestien minuten durende Entanglement, een epic die glansrijk de bedoelingen van Thielen naar voren laat komen. Het begint met verfijnde pianopingels en eindigt met bombastische gitaar uithalen. Ondertussen horen we hoe een drumcomputer ontzagwekkend kan zijn en ambient toetsenspel intrigerend. Die T is een mannetje hoor.

Hoewel de muziek een grote verscheidenheid aan ideeën kent, is de variatie qua nummers niet al te groot. Het komt allemaal best op hetzelfde neer. Niet dat dat erg is, luister maar eens naar het gedreven Eigenstates, het theatrale The Black Of White of naar het afsluitende Shades Of Silver. Het is hoe dan ook constant een boeiende boel dus waar hebben we het over.

“Fragmentropy” is een bijzonder album van een buitengewoon muzikant. Thomas Thielen bundelt creativiteit, kunde, artisticiteit, gevoel, eigenzinnigheid  en smaak tot een uniek geheel waar wij keer op keer deelgenoot van mogen zijn. Geachte politici uit Hannover en omstreken: gooi je haar los en geef die man een flinke klad geld. U heeft er vast een potje voor.

Dick van der Heijde