TAlbum

De Duitse multi-instrumentalist Thomas Thielin, simpelweg T genaamd, levert met “Solipsystemology” zijn zevende album af sinds het debuut “Naive” uit 2002. Als je het mij vraagt is hij een beetje doorgedraaid in het verzinnen van tongbrekende albumtitels. Zouden er mensen zijn die het woord solipsystemology van meet af aan vloeiend weten uit te spreken? Ik denk het niet.

De laatste jaren is Thielin behoorlijk creatief met taal. Dan plakt hij twee woorden aan elkaar waardoor er een derde ontstaat en laat dat nou precies het stramien van zijn donkere gazpacho getinte muziek zijn. Thielin combineert heimelijke ambient met bombastische prog op een dusdanige manier dat je oren te kort komt. Je waant je dan ook constant in een spookachtig doolhof waar achter elke bocht ook nog eens elementen elektronica jaren’80 wave, triphop en avantgarde opdoemen. Het is altijd artrock in het kwadraat waar Thielin mee bezig is, maar vergis je niet, de kunstenaar uit Hannover weet z’n muzikale uitingen met steeds meer beheersing uit je speakers te laten knallen. Hou je goed vast, je dreunt af en toe de tent uit.
Laten we eens kijken welke plaats het album inneemt in het oeuvre van de man. We krijgen hier het afsluitende deel van een trilogie voorgeschoteld rondom een muzikaal stukje proza. Omdat Thielin een controlefreak is zien we exact dezelfde structuur van het geheel als op voorgangers “Fragmentropy” uit 2015 en “Epistrophobia” uit 2016, zeven nummers dus die volgens de befaamde 2, 3, 2 opstelling ondergebracht zijn in drie hoofdstukken.

De variatie binnen de nummers is enorm en daar waar je bij een dergelijke stortvloed aan tempo- en sfeerwisselingen al gauw de term knutselrock in de mond neemt, wil je Thielin juist roemen om zijn compositorische kwaliteiten. Alles is perfect gedoseerd. Thielin onderwerpt je continu aan het spel van verwachtingen en het inlossen daarvan. Precies op tijd zijn daar die bloedmooie gitaarmelodieën, die heerlijke Steve Rothery-achtige solo’s, die tintelende toetsenthema’s en die vernuftige galmpjes in de productie. Ondertussen is het beslist geen straf te moeten luisteren naar de aangename Bowie-grandeur in zijn stem.

Het nadeel van deze werkwijze is dan weer wel dat de nummers onderling behoorlijk inwisselbaar zijn. Alles kent een opbouw met dezelfde elementen. Toch zijn er enkele nummers die zich duidelijk onderscheiden van het gros. Ik heb het dan over bijvoorbeeld de veertien minuten durende opener The End Of Always met z’n ambiente begin en het energieke When We Were Us waar een bizarre toetsensolo klinkt. In deze nummers treffen we de meeste avantgardistische overtones aan, waarbij opgemerkt dat Thielin nergens uit de bocht is gevlogen. Een markant nummer is That Thought You Lost At Home waar Thielin laat horen hoe hij klinkt als hij in z’n hum is. Die passage met dat ziedende basspel, waar toetsen en gitaar over elkaar heen vallen, is werkelijk om in te lijsten en ook het prachtige slot van het nummer met een rustige sfeer is bijzonder. Livescopy onderscheidt zich door een pakkende zanglijn, terwijl Laughter’s Cold Remains de complexiteit van deze muziek nog eens onderstreept. Als je het afsluitende Beyond The Dark hoort kan je niet anders dan concluderen dat Thielin je bijzonder smakelijke dingen voorschotelt. Het nummer is meesterlijk kalm, jongensachtig uitbundig en het heeft het griezelige van een horrorfilm en dat bijna een kwartier lang.

Thielin weet keer op keer een wereld te creëren waar je volledig opgeslokt wordt door de gebeurtenissen. Met “Solipsystemology” weet hij je nog meer in de ban te krijgen dan ooit. Laat het over je heen komen en hoor het innerlijke gejuich.

Dick v/d Heijde