TAlbum

Laten we hopen dat T, waarachter de naam van Thomas Thielen schuil gaat, ons geen autobiografisch verhaal wil vertellen met zijn nieuwe album; immers “Voices” gaat namelijk over de stemmen in zijn hoofd. Het moge duidelijk zijn dat dit geen al te vrolijk album heeft opgeleverd. Gelijk vanaf het begin ben je deelgenoot van de stemmen die zich openbaren in zijn hoofd. Alle nummers verhalen over een facet van dit thema, maar elk vanuit een verschillend perspectief en zo kunnen we dus spreken over een echt conceptalbum.

Thielen is geen onbekende binnen de progwereld. Zo bracht hij vier jaar geleden zijn debuut uit onder de naam “Naive”. Destijds liet dit album bij mij geen naïeve indruk achter, sterker nog, het is een zeer sterk album. Thielen is verder bekend van de formatie Scythe waar hij als gitarist deel van uitmaakte. Naast het opnemen en uitbrengen van dit nieuwe album heeft hij in de tussentijd ook nog een bul in Latijn en Engels behaald. Hij is met recht een alleskunner.

De songs hebben een grote tekstuele overeenkomst; ook muzikaal heeft Thielen voor een melodisch coherent geheel gezorgd. Alle nummers passen zeer goed bij elkaar qua sfeer en stemming; de meeste nummers lopen naadloos in elkaar over en voor je het in de gaten hebt, ben je bij de vierde track aanbeland. Als ik het geheel moet typeren, schieten woorden als ‘stemmig’ en ‘sfeervol’ me te binnen, maar misschien nog vaker ‘bedrukkend’ en ‘beklemmend’. Eigenlijk helemaal geen plaatje voor bij al dat mooie zomerweer, toch slaat het album in als een bom.

Zoekend naar referenties kom ik uit bij David Bowie (zang), de laatste Marillion en het oudere werk van Porcupine Tree. Geen referenties om je voor te schamen! Ik doe “Voices” tekort als ik zeg dat ik het allemaal al eens eerder heb gehoord. De plaat klinkt namelijk ondanks de duidelijke invloeden hoogst origineel. Ik ben zelf liefhebber van de hier gerefereerde bands, maar maakt mij dat automatisch een liefhebber van dit album? Ik ben altijd zeer gevoelig voor muziek waar de passie van het maken vanaf straalt. Uiteraard moet voor mij die passie wel positief uitpakken, maar hieraan wordt in voldoende mate voldaan. Uiteindelijk is het een optelsom van de muzikale sfeer en instrumentatie die de juiste snaar moeten raken, afgerond met een glasheldere productie.

Het album opent met een bijna spookachtige trip die ons prachtig gitaarwerk en afwisselende stemmen laat horen die weer voor wisselende stemmingen zorgen. Zo heeft hij het eerste gedeelte heel hoog gezongen, terwijl in het tweede gedeelte zijn stem een aantal toonladders zakt en zowaar klinkt als David Bowie. Bij een aantal nummers is zijn stem door een vervormer gehaald, terwijl even later hij ook zijn normale stem laat horen. Al deze verschillende manieren van zingen versterken het concept. Gek genoeg is de topper het instrumentale Septic, waarin Thielen demonstreert wat een veelzijdige muzikant hij is. Zelf de drums die in de meeste nummers geprogrammeerd aandoen, klinken hier ineens authentiek. Thielen laat ons hier prachtig meerstemmige gitaarpartijen horen in combinatie met up-tempo pianospel. Je kunt het bijna niet voorstellen dat dit allemaal door één man is ingespeeld.

De muziek die gecreëerd wordt door Thielen is donker, dramatisch en emotioneel. Veel songs beginnen rustig maar bouwen de intensiteit op naar mate de song vordert. Het ene moment wordt de suggestie gewekt dat er een zonnetje zou kunnen gaan schijnen, maar een moment later hangen daar al weer dikke wolken voor. Dat Thielen van huis uit gitarist is, is merkbaar. Sommige momenten hoor je wel vier verschillende gitaarpartijen door en naast elkaar, bijzonder knap gemaakt allemaal. Een enkele keer gaat Thielen zich te buiten aan gefreak, maar ook die momenten dragen bij aan de stemmige atmosfeer.

Was zijn debuut al een sterk album, “Voices” doet er wat mij betreft nog een schepje bovenop. Het hele album verdient een dikke voldoende, met als uitschieters het instrumentale Septic en het werkelijk schitterende Ghosts. De enige kritiek die ik heb is dat de witte teksten op de zwart-wit achtergrond soms moeilijk te lezen zijn, maar voor de rest gaat mijn stem voor de komende Wereldse Tien naar T.

Ewout Boonen