Goto, TadashiAlbum

Dókter! Dókter!!! Zit progmetal in het ziekenfonds? “Nou, nou, meneertje, geen paniek! Wat scheelt eraan?” Dokter, mijn oren bloeden en mijn hart raast door mijn borstkas. En ik krijg mijn hoofd niet meer leeg. Ik blijf maar malen. “Oei, dat klinkt ernstig! Dat wordt elektro-medicatie. Wanneer kreeg u die klachten?” Nou, het begon allemaal toen ik “Innervisions” van de Japanse toetsenist Tadashi Goto voor het eerst opzette…

Stel je voor dat je over de Efteling slentert en plotseling met je haren aan een karretje van de Python blijft hangen. Voor je het weet word je in tomeloze vaart de achtbaan in getrokken, je stuitert op elke dwarsligger en scheert langs de wolken, terwijl kinderen in je oren gillen en de meeuwen aan je wanhopig naar houvast grijpende handen pikken. Lijkt me allemaal toch nog relaxter dan het beluisteren van dit album.  Als ál het vuurwerk van oudejaarsavond in mijn huiskamer werd afgestoken zou het nauwelijks rumoeriger zijn dan wanneer ik deze plaat opzet.|

Wat deze ADHD-Aziaat hier aan het plastic toevertrouwd tart elke beschrijving. Je kunt de muziek op dit “album” het beste vergelijken met het solowerk van Derek Sherinian en dat van Steve Vai, maar dan keihard door elkaar heen gemixt. Gabberhouse meets Symphony X op een koopzondag in het centrum van Rotterdam, in die richting moet je het zoeken.

De “composities” die Goto hier presenteert zijn allemaal extreem smakeloos en schieten álle kanten op. “Eclectisch” is een understatement van jewelste. In één nummer propt de Japanner zowel een pingelballad, Tarzan, Tibettaans getoeter en jazz-rock als liftmuziek. Shreddergitaar en cocktailjazz worden afgewisseld voordat de maten goed en wel zijn afgelopen, muzikaal slaat het helemaal nergens op. Technisch gebeuren hier erg knappe dingen, hoor, dat krijg je met die indrukwekkende reeks gastmuzikanten. Maar met muziek heeft het niet veel te maken, meer met uithoudingsvermogen en overkill. Een nummer als The Darkest Years klinkt als de soundtrack van een horrorfilm waaruit om de andere minuut een flinke hap materiaal is geknipt. In een onwaarschijnlijk tempo verdrukt de ene riff de andere.

En om nou te zeggen dat er originele dingen gebeuren? Het enige oorspronkelijke aan deze plaat is dat ik nog nooit  zóveel geriedel door elkaar heb gehoord. Daar komt bij dat de drums uit een doosje komen en Goto een voorliefde heeft voor scherpe digitale geluiden, waardoor het menselijke element totaal uit deze rotherrie verdwenen is. Als er een memorabele melodie op deze plaat staat, heb ik hem niet gehoord. Kon ook moeilijk met dat lawaai.

Zielloze krachtpatserij die in een bloedtempo op hoog volume over de luisteraar wordt uitgebraakt, meer kan ik er niet van maken. Handig als je jeuk hebt aan de binnenkant van je oor, maar verder is dit helemaal waardeloos.

En mag ik nu alstublieft een roesje, dokter?

Erik Groeneweg