TakaraAlbum

Halverwege Takara’s vijfde en tevens nieuwste album, “Invitation To Forever”, staat het nummer This Story Has To Be Told. De vraag  is echter in hoeverre het zinnig is voor de lezer van progwereld  om het verhaal van deze gelikte hardrockformatie hier ook te vertellen.

De muziek van de band is ook op deze nieuweling namelijk nogal doorsnee en voorspelbaar. Toch valt er een aantal noemenswaardige zaken te melden over band en album, vooral voor de liefhebber van melodieuze, neo-klassieke hardrock a la Europe, Bon Jovi , Rainbow, Van Halen en vele vele anderen. Tel daarbij op dat door de jaren heen op een behoorlijk niveau gemusiceerd is en hier is uw recensie.

Het verhaal van Takara begint in 1987 als de Amerikaanse gitarist Neal Grusky de band opricht. Tijdens de jaren ’90 is Takara met drie albums behoorlijk succesvol, temeer daar de ex-Malmsteen frontman Jeff Scott Soto de leadzanger is. De band weet echter nooit een grote hit te scoren. Desalniettemin bouwen de heren met Soto een flinke schare fans op. Deze blijft de band trouw als in 2001 na een grote bezettingswisseling, waarbij ook Soto de band verlaat, de spekgladde plaat “Perception Of Reality” verschijnt. Vervolgens stelt een zevenjarige pauze het geduld van de fans wederom op de proef. Ook de bezetting wijzigt weer drastisch en zo verschijnt op 31 oktober 2008  het hier te bespreken “Invitation To Forever”.

Niet alleen het bandgeluid op dit album is wat steviger, tevens weet Takara zijn fans wakker te schudden met de terugkeer van Soto, zij het dat hij op “Invitation To Forever” uitsluitend dienst doet als achtergrondzanger. Nu vormen koortjes al van oudsher een essentieel onderdeel van het gelikte soort hardrock en ook bij Takara is deze samenzang van groot belang. Het geeft sfeer en overtuiging aan de muziek waardoor de uit Brazilië afkomstige zanger Gus Monsanto heel expressief voor de dag kan komen met zijn levendige stem. Ook het vitale ritmeduo bestaande uit de studiomuzikanten Patrick Johansson en Bjorn Englen (beiden ex-Malmsteen) kunnen voortreffelijk hun gang gaan. Terwijl Grusky smijt met allerlei smakelijke solo’s en riffs en Brook Hansen alle gaatjes opvult met zijn brede toetsenpartijen, lijkt alles met de eerste twee nummers heel erg koek en nog meer ei.

Angel Of Lies en Final Warning, de eerste twee nummers, maken duidelijk hoe deze rock moet rocken, geïnspireerd en vol bravoure. Helaas is deze voortvarendheid maar van korte duur. Een enkele keer klinkt de muziek nog wel gedreven en hebben de nummers een pakkend refrein zoals dat van Riders On The Road, maar over het algemeen straalt de muziek een middelmatige jaren ’80 sfeer uit. Zo is Spotlight een remake van een nummer uit de beginjaren van de band en wordt er te vaak een compositie neergezet rond een clichématig gedempte gitaar.

“Invitation To Forever” begint juist zo lekker en als je dan een slepende ballade hoort als This Photograph overheerst het onbegrip waarom Prog Rock Records heil ziet in dit product. Rest mij nog even uitleg te geven over de betekenis van het woord ‘Takara’. Takara is een Japanse koosnaam voor schatje. Wat mij betreft is dat samen met de eerste twee nummers het enige dat het onthouden waard is.

Dick van der Heijde