TakaraAlbum

“Rock on!” is de eerste gedachte die bij me opkomt als ik dit album van Takara in handen krijg.

Deze Amerikaanse band heeft door de jaren heen een mooie staat van dienst opgebouwd en behoort dan ook tot de overlevenden van het hardrockgenre uit de jaren tachtig. Vanaf 1987 is de band bezig met live optredens, demo’s, die uiteindelijk uitmondden in cd-opnames. “Perception Of Reality” is dan ook al het vijfde album van deze vijfmansformatie. Als je de nummers globaal aanhoort, merk je dat de band gekozen heeft voor strakke, lekker in het gehoor liggende melodielijnen en daarbij uitstapjes naar bekende rockbands niet schuwt. Zanger Michael James Flatters heeft een uitstekend helder stemgeluid, dat mij met vlagen doet denken aan Ronnie James Dio en Joey Tempest van Europe. Sterker nog: je denkt van tijd tot tijd dat je de nieuwe cd van Europe aan het beluisteren bent, zeker als je de koortjes of gedubbelde zanglijnen aanhoort.

Het strakke gitaargeluid van Neal Grusky is van grote klasse, hoewel de akkoorden af en toe wel wat eenvoudig in elkaar zijn geknutseld. Miles Away is typisch zo’n nummer. Het zou van een cd van Judas Priest getrokken kunnen zijn. De snelle loopjes en dito begeleiding maken er een echte klassieke rocker van. Shadows In The Night heeft een iets kitscherig refrein. Dit commerciële krakertje zal er bij menig hardrock fan ingaan als koek. Grusky en Hansen nemen in het sologedeelte afwisselend de soli voor hun rekening. Tomorrow begint met een subtiel klavinet-intro en slaat de gitaar lekkere akkoorden aan waarna er een sfeer wordt gecreëerd dat Richie Blackmore’s Rainbow zo bekend maakte: Luie vocalen a  la Ronnie James Dio en een krachtig scherp gitaarspel van Blackmore. Flatters verzorgt zelf de koortjes en dat doet hij zeer overtuigend.

Tell me en Ready To Promise zijn prima up-tempo songs met een zeer strak refrein waarbij een uitstapje wordt gemaakt naar de nadagen van Angel, die in één klap bekend werd met de symfonische kraker The Tower maar uiteindelijk verzandde in commerciële niemendalletjes. Takara weet hier tenminste wèl raad mee en al meedeinend op mijn stoel wordt deze recensie eigenlijk verder geschreven. Met L.I.E.S. en Dream Of It All begint toch de aandacht iets te verslappen: hetzelfde gitaarrifje passeert weer. Flatters weet ook niet meer welke zanglijn hij moet toepassen, terwijl met Believe wordt teruggekeerd naar de sterke eerdere songs met prominent aanwezige toetsenpartijen die het nummer nog meer kleur geven.

Takara heeft met “Perception Of Reality” een redelijk tot goed album afgeleverd, waarbij het niet zozeer om de creatieve composities gaat maar om de gedrevenheid van de muzikanten. De songs spetteren je echt om de oren en na het beluisteren ervan heb je behoefte om in leer gestoken naar de eerste de beste hardrockgelegenheid af te reizen om headbangend tegen het podium aan te beuken.

Ruud Stoker