Talk TalkAlbum

Een recensie van Talk Talk’s “It’s My Life” op Progwereld? Het zou zomaar kunnen dat je daar je twijfels bij hebt. Wordt dan Duran Duran de volgende band die we gaan bespreken? Nee, zeker niet (of ze moeten in de toekomst nog een progalbum uit gaan brengen).

Er zijn meerdere redenen waarom de recensie van dit album hier thuis hoort. Ten eerste mag je Talk Talk gerust als de bakermat van de post-rock bestempelen. De albums “Spirit Of Eden” en “Laughing Stock” zijn baanbrekende albums. Het is dan niet verkeerd om ook de oudere albums eens onder de loep te nemen. Ten tweede is dit album progressiever dan je misschien denkt, helemaal als je de tijd waarin hij uitkwam in gedachten houdt. Nu EMI alle albums  opnieuw uitbrengt (een aantal ook op vinyl) hoop ik met deze recensie dat je, evenals ik, enthousiast wordt om deze band en dit album te gaan (her)ontdekken.

Talk Talk wordt in 1981 opgericht. Ze worden opgenomen in de EMI-stal. Met hun single “TalkTalk” is er het eerste succes. In 1982 komt het debuutalbum “The Party’s Over” uit. Het album doet het goed in Europa, maar is vooral in Nieuw-Zeeland een groot succes. Het album staat vol met elektronische popmuziek. Op 2 oktober 1982 gaf Genesis een eenmalig reunie concert met Peter Gabriel onder de naam “Six Of The Best”. Talk Talk is één van de bands die het voorprogramma mogen verzorgen. Het levert ze veel naamsbekendheid op.

In 1984 komt het hier besproken “It’s My Life” uit. Het betekent de wereldwijde doorbraak van de band. De singles Such A Shame, Dum Dum Girl en It’s My Life worden een groot succes en worden top 10 hits in vele landen, waaronder Nederland. Het album zelf stond in Nederland 64 weken (!) in de album top 100.

De kracht van dit album zijn de stuk-voor-stuk uitstekende composities. De mannen van Talk Talk zijn op dit album heer en meester in pakkende melodieën en ijzersterke refreinen. Een ballad als Renée blijft nog uren in je achterhoofd nagalmen en ook nummers als Such A Shame en It’s My Life kun je blijven beluisteren. Ga je wat dieper in de muziek, dan vallen de enorm jazzy baslijnen van Paul Webb op. Mijn zijn spel geeft hij de muziek echt iets extra’s. In de mix heeft zijn spel ook een prominente plaats gekregen. Een nummer als Does Caroline Know blinkt echt uit door zijn bijna swingende bijdrage.

Ook toetsenist Tim Friese-Greene weet de nummers prachtig in te kleuren waarbij hij ook regelmatig op de voorgrond treedt. Maar het is natuurlijk voornamelijk de stem van Mark Hollis die het geheel zo sterk maakt. Zijn warme stemgeluid herken je uit duizenden.

Liefhebbers van symfonische popmuziek zouden dit album op zijn minst eens moeten beluisteren. Het album heeft echt niets aan kracht ingeleverd. Deze opnieuw door EMI uitgebrachte versie is trouwens geen remaster. Deze zag al in 1997 het licht. Op dit album is alleen het artwork vernieuwd. “It’s My Life” is een tijdloos sterk album.

Maarten Goossensen