“The Colour Of Spring” van Talk Talk is niet het meest geroemde, maar dan toch zeker een van de meest essentiële albums ooit gemaakt. In het algemeen, en voor Talk Talk in het bijzonder.
Hier komen de new wave / synth pop van de voorgaande albums “The Party Is Over” en “It’s My Life” en de spitsvondige post-rock van de volgende jaren als vanzelfsprekend en op baanbrekende wijze samen. Inspiratiebron voor een nieuwe generatie. Vanaf hier is de zoektocht ten einde en vindt Talk Talk de route naar zijn bestemming. Een bestemming die zijn locatie overigens pas definitief prijsgeeft op “Spirit Of Eden”.
“The Colour Of Spring” biedt significant meer diepgang dan zijn voorgangers, is zeker toegankelijker dan zijn opvolgers en kent qua spanningsboog en creativiteit zijn weerga eigenlijk alleen binnen de –op dat moment- nog te vormen eigen discografie. Daarbij is het album verrassend symfonisch en beklemmend introvert zoals bijvoorbeeld later, in 2005 nog op het eveneens hoogstaande en zeldzaam complete “The Secret Migration” van Mercury Rev te horen is.
“The Colour Of Spring” herbergt daarbij met Life’s What You Make It, Living In Another World en in minder bekende mate het door wanhoop gedreven Give It Up een serie heuse hits, waarbij laatstgenoemde samen met het zeer organische en berustende I Don’t Believe In You zonder meer tot de albumfavorieten behoort. Over een stortvloed aan betoverende melodielijnen en subtiele orkestratie deelt Talk Talk acht songs lang middels een niet aflatende stroom innovatieve geluidseffecten (waarvan enkelen toevallig of niet ook op David Sylvian’s “Gone To Earth”, eveneens uit 1986 te horen zijn) continu welgemikte plaagstoten uit zonder dat een knock out ook maar een moment in de lucht hangt.
Ik kan me zo voorstellen dat veel bezoekers van Progwereld in de jaren ’80 flink op het verkeerde been zijn gezet door het imago van Talk Talk. Naar later blijkt volkomen onterecht, want “The Colour Of Spring” misstaat in geen enkel decennium en is, zeker voor een band die zo nauw verband houdt met die jaren ’80 eigenlijk opvallend en aangenaam tijdloos. Met het intrinsiek symfonische karakter van de plaat zou zelfs de meest fervente aanhanger van dit genre nog wel eens stijl achterover kunnen slaan. Nu, in 2012 brengt EMI met een schitterende en spatzuivere 180 grams vinylversie van “The Colour Of Spring” een eerbetoon aan een klassieker. En vooruit, voor hen die het digitale maar niet voor analoog willen verruilen, voegt EMI hier ook nog een muziek dvd bij met het volledige album in 96KHZ/24 bit pcm stereo.
Govert Krul