Je valt als recensent wel eens met je neus in de boter. Dat is mij met “Suspended Animation” van Tamarisk overkomen. Deze band is in de jaren ’80 ontstaan en bestaat kennelijk nog steeds, of beter gezegd: weer.
Het is overigens geen nieuw werk waar we naar luisteren. De nummers van “Suspended Animation” zijn al in de jaren ’80 opgenomen, vaak live uitgevoerd, alleen nooit eerder op cd uitgebracht. Wat Tamarisk ons voorschotelt is regelrechte neo-prog avant la lettre en dan ook nog van grote klasse. Ze steken groepen als Pallas, IQ, Twelfth Night en Marillion naar de kroon en van die bands hoor je zeker ook invloeden terug.
Het begon begin jaren ’80 in het bandje Chemical Alice waarvan Andy Grant de zanger was. Er speelde ook ene Mark Kelly op toetsen in mee. De nog jonge groep Marillion speelde een keer in het voorprogramma van Chemical Alice (ik verzin dit niet!) en Fish was nogal onder de indruk van Kelly. Kelly dus naar Marillion en met die band is het niet slecht afgelopen. Steve Leigh verving Kelly op toetsen en niet lang daarna verliet hij met Grant Chemical Alice om de band Tamarisk te starten. Ze traden regelmatig op, waaronder in de gerenommeerde Marquee Club in Londen, namen ook muziek op, maar tot een lp is het in die tijd niet gekomen. Met Tamarisk is het minder goed afgelopen dan met Marillion, in 1985 hielden ze het voor gezien. Leigh speelde nog in Quasar en was een van de oprichters van Landmarq. Einde verhaal, totdat uit het niets in 2012 demo-opnamen op cd werden gezet en na nog een uitgave in 2018 ligt dan “Suspended Animation” in de speler te draaien.
De eerste twee minuten van het titelnummer zijn pure weelde. Leigh laat direct horen dat hij een geweldige toetsenist is en na enige tijd dient de eerste gitaarsolo zich aan. Het is lastig te bepalen wie van de twee gitaristen Tom Yetton en Luke Morley wat speelt, maar ook het snarenspel is om door een ringetje te halen. Het samenspel is ronduit genieten geblazen. Andy Grant laat zijn wat rauwe, ongepolijste stem horen in dit in een redelijk bedaard tempo gespeelde nummer en we bevinden ons in gedachten direct terug in de jaren ’80. Een volgende gitaarsolo heeft veel meer blues en ook een tikkeltje jazz in zich, ook omdat Ed Rome hier puntig meebast. Tegen elkaar inzingende stemmen vormen het sluitstuk van deze geweldige overture.
Tamelijk ruig gaat het toe in PLUS! Ik moet wennen aan de stem van Grant, zoals ik dat ook bij Peter Nicholls van IQ had, die soms net buiten de lijntjes kleurt, hetgeen prima bij de muziek past. De gitaarpartijen hebben ook iets ruigs, iets vuigs en ik vind dit heerlijk, zeker met het juist zo vloeiende toetsenspel als contrast. Dit compacte nummer, dat verder niet spectaculair is, krijgt nog wel een mooie climax met galmende (Mellotron)koren.
De opening van It Was Never There is puur IQ uit de beginjaren, met snelle tegendraadse gitaren met vol toetsengeluid dat er omheen zwermt. Wederom een lange, prachtige intro krijgen we voorgeschoteld als Grant nu juist heel gevoelig gaat zingen. Het is dan al duidelijk dat hij zijn hele ziel en zaligheid in zijn stem legt. De gitaren schmieren en de toetsen meanderen op de achtergrond. We maken een beetje Peter Gabriel gekheid (Genesis tijd) mee in The Penetration Gap, waarin weer zo’n volvette bluesy solo te horen is, waarna, niet de eerste, schitterende overgang van Leigh op toetsen volgt.
Een dikke 25 minuten zitten we dan al op het puntje van onze stoel te genieten en dan moet het mooiste nog komen! De epic Total Coverage klokt dik minuten. Stemmig pianospel en ingetogen zang vormen de opmaat tot een emotionele rollercoaster. Er is een stukje verslag van The Battle Of Beanfield in 1985 in het nummer verwerkt. Honderden mensen waren op weg naar een festival in de buurt van Stonehenge en werden door de politie in elkaar geknuppeld. Zo voert de band de spanning op en er volgen twee gitaarsolo’s, waarvan vooral de tweede, ruim twee minuten lang, door merg en been gaat. De overgang door toetsen en het vervolgens samengaan van deze instrumenten is hier fenomenaal en dit stuk is het absolute hoogtepunt van de cd! Het nummer eindigt stemmig zoals het is begonnen.
Voor mij mag een cd dan afgelopen zijn, na zoveel mooie en gepassioneerd gespeelde muziek. Er volgen nog enkele nummers, eentje die de vinyl-versie volmaakt en een paar opvullers die alleen op de cd te horen zijn, waaronder een Amerikaanse versie van de epic. Ze voegen weinig tot niets toe aan het voorgaande, Leigh speelt nog wat aardige en kekke Moog-solo’s, maar eigenlijk doen ze afbreuk aan de vijf topnummers.
Het maakt allemaal niet uit. Wat mooi dat deze pareltjes uit de jaren ’80 bewaard zijn gebleven en opgepoetst uiteindelijk toch het ronde schijfje hebben gehaald.
Tamarisk maakte neo-prog van de bovenste plank met schitterende melodieën, warm en vloeiend toetsenspel, als tegenwicht een soms licht raspende stem vol emotie, scheurend gitaarspel met eveneens een rafelrandje, alles samengebundeld tot een harmonieus geheel. Het wachten is op nog meer nieuw/oud materiaal van Tamarisk of een andere vergeten muzikale groente uit de jaren ’80 om weer met mijn neus in de boter te kunnen vallen. Tot die tijd krijg ik voorlopig nog geen genoeg van “Suspended Animation”. Wat een muziek!