Tame ImpalaAlbum

In 2010 werd de wereld verrast door een jongeman uit Perth, Australie die muziek mocht maken op een redelijk groot label dat klonk alsof hij alvast de reïncarnatie was van Paul McCartney. Hoewel de groep werd gepresenteerd als een heuse band en live zelfs als zodanig werd geformeerd, bleek al snel dat Tame Impala moet worden gezien als de indie-versie van Steven Wilson’s Porcupine Tree. Ik ben nu al benieuwd of hij over vijftien jaar ‘solo’ zal gaan. Oh, zijn naam is overigens Kevin Parker, en ik verwacht dat hij een grote naam zal worden, zo niet al is.

Twee jaar geleden verscheen dus “Innerspeaker”, een plaat vol liedjes in de beste Beatles traditie, waarvan je bij elke track afvraagt of dit niet stiekem een cover is van een grote hit uit de jaren zestig. De sound van Tame Impala was ook al van het begin af aan duidelijk: een praktisch continue stroom aan phaser- and flanging-effecten, sterk naar achteren gemixte drums, gitaren vol reverb-effecten en een prominent (maar niet te prominent) aanwezige basgitaar. Tel daarbij op het zowel op John Lennon als Paul McCartney gelijkende stemgeluid van Kevin Parker, en je hebt het recept voor hetzij een grote sof of een angstaanjagend succes.

Nu zijn wij binnen de progrock wel wat gewend wat betreft retro. We hebben zelfs een heus label dat echte protoprog oppoetst en in een constante vloed uitbrengt, maar ook de groepen die zich baseren op deze substijl zijn in overvloed aanwezig. Ik noem The Amazing en Jonathan Wilson als voornaamste gegadigden, om maar te zwijgen van Anekdoten en Midlake, maar er zijn ook tal van mindere goden, en dat is vaak meer aan gebrek aan exposure te wijten dan aan gebrek aan kwaliteit. Waarom lukt het Tame Impala dan wel zo’n groot gehoor te krijgen?

Die vraagt houdt me bezig als ik deze tweede cd van Parker beluister. “Lonerism” heeft ‘isolatie’ als thema en klinkt dien ten gevolge een stuk afstandelijker dan “Innerspeaker”. De eerste twee tracks maken nauwelijks enige indruk op me en pas bij de derde track veer ik enigszins op bij het lekkere basloopje halverwege Apocalypse Dreams als Parker treffend zingt: ‘Well? Am I getting closer?’ Ja, nu. Eindelijk.

“Lonerism” geeft zijn geheimen dus aanmerkelijk lastiger prijs dan het inmiddels klassieke debuut, maar als de stof is neergedaald blijkt de plaat zowel beter als slechter. Het is van hetzelfde laken een pak, en toch is-ie anders. “Lonerism” kent meer avontuur dan “Innerspeaker”, maar is ook wat saaier. Er zijn minder liedjes op “Lonerism” te vinden dan op “Innerspeaker, maar meer muziek. ‘Feels Like We Only Go Backwards Baby’, zingt Parker opnieuw treffend in het gelijknamige nummer, en zo is het maar net. Toch voegt hij eraan toe, in Keep On Lying, ‘Should my cover ever blow, would you ever let it go?’, dus je weet het allemaal maar nooit.

Deze geheimzinnigheid en deze ongrijpbaarheid is een van de sterkste troeven van “Lonerism”. De beste liedjes (ze zijn er wel, hoor) staan ook op de tweede helft van de plaat, met knallers als Why Won’t They Talk To Me?, Feels Like We Only Go Backwards en Keep On Lying.

Maar tenslotte is er één reden waarom deze grillige plaat zijn positie naast “Innerspeaker” als instant-klassieker meer dan verdient, en dat is de werkelijk briljante track nummer 10, het drie-en-een-halve minuut durende Elephant. De clip is al even psychedelisch als het Syd Barrett-achtige nummer zelf: http://www.youtube.com/watch?v=H570ifQfpDk.

Markwin Meeuws

CD:

2LP: