TammatoysAlbum

Wat levert Noorwegen de laatste jaren toch veel progrock parels op. Niet alleen Gazpacho, Airbag en Leprous zijn uitstekende bands uit dat land, maar denk ook aan Motorpsycho, Wobbler, White Willow, Soup, Panzerpappa, Green Carnation, The Opium Cartel, Ulver en meer recent Moron Police en Trojka. Het land zit wat progressieve rock betreft al jaren in de lift. En nu ligt het eerste volwaardige album van het Noorse Tammatoys op mijn bureau. Kan deze aan bovenstaande namen tippen?

Er is weinig bekend rond deze formatie. De band werd in 1999 opgericht en bracht in 2000 en 2004 een ep uit. “Conflicts” is het eerste volwaardige album. Opvallend is dat de band drie gitaristen rijk is. En als je de akoestische gitaar van Kjetil Bergseth meetelt, zelfs vier. Toch is dit instrument niet overmatig dominant aanwezig op dit album. De riffs die klinken zijn strak en stevig, maar slaan nergens door. Daarbij wordt er uitstekend gesoleerd. Maar de poppystructuur van de muziek staat overduidelijk op de eerste plaats op dit album.

De muziek heeft een zalige drive die aan Rush doet denken. Het lekkere baswerk en de solide drums zijn daar debet aan. Daarbij wordt de vaart er lekker ingehouden waardoor de drie kwartier speelduur omvliegt. I Will Follow is overduidelijk geïnspireerd op de (latere) muziek van Pink Floyd. Het gitaargeluid en de hele stijl ademt “The Division Bell”. In het album klinkt regelmatig de sample van de dame die lanceer codes opnoemt. Voor ons proggers vooral bekend door het Porcupine Tree nummer Even Less van het album “Stupid Dream”. Al met al een heerlijke opener.

Die stuwende flow is ook terug te vinden in Downfall. Het zit vol prachtige overgangen waarbij de toetsen van Kjetil Bergseth alle ruimte krijgen. Tegen het einde worden we wederom getrakteerd op een heerlijke gitaarsolo. Politics verloopt wat meer recht-toe-recht-aan. Het is de typische neo-prog toetsensolo op het einde die voor de grote verrassing zorgt. The Conflict (part 1) is met zijn 14 minuten het langste nummer. Het bevat een aantal mooie tempowisselingen en dito toetsen- en gitaarsolo’s. Maar het bevat te weinig om echt te blijven boeien. Over het geheel bekeken vind ik dit de minste track van het album. Gelukkig is het gedragen Time weer een prachtige song. Ook als het gas eraf gaat blijft de band moeiteloos overeind. De melodie is hier de sterkste troef. Gelukkig heeft Kjetil Bergseth een prettige stem en zingt hij ook nagenoeg accentloos.

Ik kan niet anders zeggen dan dat dit album mij behoorlijk positief verrast heeft. Pakkende muziek met lekker veel vaart en vol met instrumentale kadootjes. Ik ben er blij mee! Benieuwd wat de band in de toekomst nog gaat brengen. Als ze dit niveau vast weten te houden hoeven ze zich niet te schamen in het rijtje met landgenoten waar ik mijn recensie mee begon.