Tangerine DreamConcert

Tussen optredens in gerenommeerde steden als Parijs (L’Olympia) en Londen (Royal Albert Hall) zag Tangerine Dream kans om op 30 maart 2010 het Nederlandse publiek met een concert te vereren in het al even gerenommeerde Zoetermeer, dat volgens enkele internationale persberichten op slechts dertig kilometer van Schiphol te vinden is. De tourpromotor van dienst vermoedde blijkbaar dat een flink aantal buitenlanders het concert in De Boerderij zou gaan bezoeken. Het bevreemdde mij dan ook zeer dat ondanks deze invasie het enige optreden in ons land niet helemaal uitverkocht was.

Desondanks betrad rond half negen Edgar Froese en zijn entourage het volgepakte podium, waarna de zaal al spoedig werd gevuld met allerlei elektronische geluiden die een aanzienlijk deel van het publiek onmiddellijk in vervoering brachten. Doordat gitarist Bernhard Beibl en percussioniste Iris Camaa echter een zeer prominente rol toebedeeld hadden gekregen, werd het door mij zo geliefde en kenmerkende geluid van rollende sequencers helaas volledig ondergesneeuwd. Omdat vooral het legendarische, innovatieve werk uit de jaren zeventig mij veruit het meest kan bekoren, zakte het optreden dan ook na een sterk begin als een kaartenhuis in elkaar.

Hoewel ik alleszins begrijp dat een band als Tangerine Dream al enige tijd zijn oude(re) stukken een verjongingskuur laat ondergaan, kan ik deze in dit geval moeilijk geslaagd noemen. De inbreng van Spa is zonder meer een verrijking, maar de weinig subtiele bijdragen van Beible en Camaa zijn in mijn ogen funest voor de doorgaans doordachte benadering van Tangerine Dream. Door de muziek met allerlei gitaarsolo’s en drukke elektronische drumfills op te leuken begonnen namelijk enkele foute jaren tachtig soundtracks van evenzo foute films door mijn hoofd te spoken. Sterker nog, deze aanpak deed me vaak denken aan de muziek van Ed Starink, de man achter de ronduit abominabele “Synthesizer Greatest”-serie. Door deze kuur klinken de oude stukken dus nog ouderwetser dan de oorspronkelijke, haast tijdloze uitvoeringen. Een ander gevolg van deze ‘nieuwerwetse’ benadering was dat ondanks de intimiteit van De Boerderij de fijnzinnigheden die in de muziek van de Duitsers schuil kan gaan nu te vaak werden ingeruild voor bombast en gekunsteldheid.

Deze onpersoonlijkheid werd nog verder doorgevoerd toen de bandleden omstreeks tien uur zonder een woord te zeggen van het podium verdwenen. Omdat lang niet iedereen op de hoogte was dat het slechts een korte onderbreking betrof, zag ik enkele mensen voortijdig de zaal verlaten. Na een klein half uurtje kwam het gezelschap echter weer terug om pas rond de klok van middernacht het podium definitief te verlaten. Helaas kwam er na de pauze geen verbetering, zodat ik begon te twijfelen of ik het hele concert wel uit zou kunnen zitten. Geruchten dat niet alles live gespeeld werd, deden mijn aarzeling echter spoedig omslaan in daadkracht en zo rond een uur of elf hield ik het dan ook voor gezien.

Uit de hoeveelheid achterblijvers in de zaal op dat ogenblik concludeer ik dat mijn mening over het tegenvallende optreden niet door iedereen gedeeld werd. Wellicht waren mijn verwachtingen voor dit concert gewoon iets te hoog gespannen, maar Tangerine Dream in Zoetermeer (“30 km from Amsterdam airport”) is wat mij betreft toch in een groots debacle uitgelopen…

Verslag: Frans Schmidt