Tangerine DreamAlbum

Of er ooit in de lengte van dagen een einde komt aan de lange lijst van Tangerine Dream-verzamelaars is een vraag zonder pasklaar antwoord. De groep geeft vooral in de laatste tien jaar het groene licht aan compilaties die – naast hun eigen TDI en Eastgate label – bij uiteenlopende maatschappijen verschijnen.

Ongetwijfeld voor een leuk sommetje geld, want het is voor elk label vast kicken om een uitgave van het gezelschap onder leiding van Edgar Froese in de schappen te leggen. En nu de aloude vinyl-lp eindelijk geniet van een welverdiende comeback probeert het Russische Lilith label daarvan een graantje mee te pikken in de vorm van twee schijven (naast deze uitgave ook “Mysterious Semblance At The Strand Of Nightmares”), die vergezeld gaan van een bonus-cd. Handig om te draaien in de auto of om te rippen voor op de iPod, maar zondermeer een marketingtruc van jewelste.

“Run to Vegas” is een op het oog opmerkelijke verzameling van twee pre-TD nummers, een reeds verschenen nummer in een live-versie en zes (op de bijgeleverde cd zeven) stukken die in 2008 al verschenen op de dubbel-cd “Ultima Thule”. Het merendeel staat ook op het door TD zelf uitgebrachte “The Anthology Decades” uit datzelfde jaar, dat zich richt op onuitgebracht materiaal en dat door Edgar Froese is bijgewerkt. Niets nieuws dus onder de zon en dat maakt “Run To Vegas” op het eerste gezicht mooier voor het oog dan voor het oor voor TD-verzamelaars. Degenen die van dat alles geen weet hebben, zullen aan deze lp met gratis meegeleverde cd zeker geen miskoop hebben. De twee stukken Lady Greengrass en Love Of Mine werden in 1966 door de groep The Ones opgenomen voor het Star Club-label; het zijn de allereerste stukken die Froese in zijn carrière op de plaat zette. Pure psychedelica, geënt op het geluid van The Beatles, waarin zelfs een tikkeltje Amerikaanse pop doorschemert. Daarna volgen zeven tracks van TD, opgenomen in de jaren tachtig, maar die nooit zijn gebruikt voor platen die de groep toen uitbracht. Opmerkelijk is dat Chris Franke als drummer op de hoes wordt vermeld: hij hing zijn stokken in 1973 aan de wilgen, toen de groep besloot om vanaf dat moment elektronische percussie en sequencers te gebruiken. Ook zet ik vraagtekens bij de jaartallen die op de hoes worden genoemd. Het titelnummer zou inderdaad in 1978 kunnen zijn opgenomen, maar klinkt alsof het een paar jaar later is opgenomen tijdens -pakweg – de sessies voor de film Thief van Michael Mann. Een donker en door sequencers gedragen stuk. Lichtvoetiger is Huckebees Dream, waarin vooral de melodieuze invloed van Schmoelling te horen is. Silver Pendulum lijkt mij niet uit 1981 afkomstig, maar tenminste uit 1986, gezien het type elektronische drums dat te horen is. De klank is in de stijl van albums als “Le Parc” (1984) en “Underwater Sunlight” (1986), met als verschil dat een Mellotron het geluid domineert. Echt veel om het lijf heeft het niet, evenals Shy Shila, dat bijna op het lullige af is en de typische eind jaren tachtig TD-tik heeft. Wel haalt Froese zijn gitaar van stal, eveneens in het aardige The Seventh Folder; samen met het titelnummer het hoogtepunt van de plaat. Ook dit nummer klinkt alsof het veel later dan in 1981 tot stand is gekomen en doet ook denken aan de hierboven genoemde albums. Burning Hole is een stuk van vader en zoon Froese, dat niets aan deze verzamelaar toevoegt. Leuker is Landing On 51; gebaseerd op het stuk Astral Voyager van het album “Green Desert”. Gemaakt volgens de inmiddels zwaar bekritiseerde werkwijze van Froese, het zogenaamde ’tangentizing’. Pak een oud stuk en maak het actueler door er nieuwe, digitale partijen en andere elementen aan toe te voegen. Tot slot is Rare Bird (live) een beetje een vreemde eend in de bijt. Een nummer dat oorspronkelijk op het live-album “Poland” staat en in die jaren (tot aan 1986) als toegift is gespeeld. Hoe Lilith aan 1988 komt, is mij een raadsel en zo speciaal is deze versie ook niet. De originele versie wordt ook hier gelardeerd met nieuwe klanken die er dik bovenop liggen. Dubieuze zaken. Je moet ervan houden.

Een compilatie als deze is leuk om in de kast te hebben staan, zeker voor mensen die – zoals eerder gememoreerd – niet de uitgaven hebben waarop “Run To Vegas” is gebaseerd. Hoe maf het ook is om twee stukjes psychedelica te horen en daarna diep in de ‘computer-muziek’ te moeten duiken, waarbij soms goed te horen is dat dit materiaal is dat destijds niet is uitgebracht. De hoes is leuk maar niet speciaal, de plaat (geperst in Tsjechië op 180 grams vinyl) is van een goede kwaliteit en de cd klinkt ook fraai. Zo is een schijnbaar overbodige release als deze toch de moeite van het aanschaffen waard. Ook de prijs (tussen de 15 en 20 euro) is goed gekozen.

Wouter Bessels