TantalusAlbum

 Weer eens zin om symforock uit de jaren zeventig door de speakers te laten galmen? Schaf dan “Jubal ” van Tantalus aan. Dan weet je zeker dat je voor ruim een uur gebeiteld zit. Deze Engelse band heeft met “Jubal” meteen het visitekaartje afgegeven wat betreft de professionele opzet van de productie. Na “Smoking Angels” en “Short Stories” is dit nu de derde cd in rij. Goed opgebouwde songs weten zich perfect een doorgang te verschaffen tot de verfijnde elementen van symfonische muziek. Alles zit er in: de midden jaren zeventig nummers van Genesis (“Wind and Wuthering” en “A Trick Of The Tail”) tot de lang uitgesponnen nummers van het Duitse Eloy. Maar zeker het scherpe gitaargeluid van Steve Hackett loopt als rode draad door de muziek heen, alsmede klassieke melodieën die vaak worden vermengd met het populaire genre.

De opener Better Promise geeft al aan welke richting de muziek heen gaat. Krachtig gitaargeluid en springerige toetsen markeren de ingeslagen weg. Het stemgeluid van Bob Leek komt goed uit de verf naast het loodzware gitaargeluid. In eerste instantie lijkt het of Gary Chandler van Jadis als gastzanger voor Tantalus is aangetrokken maar dat blijkt een vergissing. Het heldere stemgeluid en zelfs de accenten lijken sprekend op elkaar. Het instrumentale Route Forty Nine (Part One) kent evenals het openingsnummer een zware opbouw. Over elkaar heen vallend gitaargeweld en toetsen geeft het nummer een typisch jaren zeventig gevoel waarbij het orgel als een soort smeermiddel fungeert tussen alle instrumenten. Goed opgezet met op de juiste plaatsen inbouw van breaks zodat het niet als een blok beton op de maag gaat liggen.

Neon City is absoluut de topper van de cd. Er hangt constant een spanning in het nummer dat maar niet wordt losgelaten. Een melodieus refrein ontneemt iets van die spanning maar is duidelijk doordacht en de rust een minuut voor het einde van het nummer sluit naadloos aan in de climax van de finale. Het akoestische Peas And Queues geeft duidelijk aan dat Tantalus ook hier mee uit de voeten kan. Op de toppen van zijn stem gezongen legt Bob Leek er een passie in waarmee het kippenvelgevoel wordt opgeroepen. Night Flight en Gasp zijn niemendalletjes en in mijn ogen overbodige songs die niet echt boeien en naar mijn mening als vulling op de schijf zijn gezet.

“Jubal” is een prima cd geworden die mijns inziens positieve aandacht verdient. Het album heeft meerdere luisterbeurten nodig omdat het een breed georiënteerd genre bevat maar eenmaal ervoor gevallen, dan ben en blijf je waarschijnlijk een trouwe fan.

Ruud Stoker