TantalusAlbum

Dat zal je nou altijd zien! Heb je net met pijn en moeite je persoonlijke top 10 van beste albums van het jaar 2002 samengesteld, kan je er op het laatste moment weer een band aan toe gaan voegen. Het hele lijstje gaat weer op zijn kop. Dat overkwam mij dus in de laatste weken van 2002. Toen viel namelijk de nieuwe schijf van het Engelse Tantalus in mijn brievenbus. Een plaats in mijn top 10 heeft dit album zeker verdient.

De naam Tantalus moet je in ieder geval al bekend voorkomen. Deze formatie rondom toetsenist Max Hunt brengt elk jaar wel een nieuw album uit (met elke keer wel weer gewijzigde bezetting). Ik vond de vorige albums “Jubal” en met name “Short Stories” nou niet echt spannend. Des te groter was de verassing toen het hier besproken album zijn eerste rondjes onder mijn laser draaide. “Lumen et Caligo I” biedt een scala aan diversiteit, vakmanschap, mooie melodieën en prettige symfonische uitbarstingen.

Eén ding is onmogelijk met dit album en dat is om te proberen de muziek in een bepaald hokje te stoppen. Referenties zijn er te over: John Wetton, Asia, Cast, RPWL., Pink Floyd en Allan Parsons Project. Ondanks het feit dat je referenties naar deze bands uit hun muziek kan halen, heeft de band zich een prima eigen geluid aangemeten. Het intro van het openingsnummer doet niet vermoeden dat we hier met een progband te maken hebben, een pittige technobeat doet hier namelijk zijn intrede. Al snel ontpopt het nummer zich in een lekker mid-tempo popprog song met een prachtige melodie afgewisseld met stevige staccato orgelstukken. Het ruim achtminuten durende stuk bevat een sterke instrumentale kern met mooi toetsenspel en dito drums. De stem van Bob Leek is één van de sterkste troeven van Tantalus. Zijn stem doet een beetje aan die van John Wetton denken, maar dan een stukje beter.

Eén van de hoogtepunten van dit album is Raining On the Parade. In dit up-tempo nummer kan Max Hunt goed zijn kunnen etaleren. Hij begint met een staaltje heerlijk pianospel, later gevolgd door een snelle toetsensolo. Na dit symfonische huzarenstaaltje komt de rust terug in het geheel middels pianospel, rustige zang van Leek en ontspannen drums en percussie. Halverwege wordt je als luisteraar nog eens getrakteerd op een mooie gitaarsolo. Vervolgens gaat het tempo weer helemaal omhoog en trekt toetsenist Max Hunt het nummer definitief naar zich toe. Zijn watervlugge toetsenspel doet denken aan dat van Alfonso Vidales van het Mexicaanse Cast. Het is niet alleen Hunt die hier de show steelt, gitarist Nick Beerle doet zeker niet voor hem onder en gaat tijdens het instrumentale gedeelte de confrontatie niet uit de weg.

Een prachtig rustpunt vormt het instrumentale Harp Dance/Dig The Sod. Het opent met prachtig toetsenspel wat later wordt overgenomen door zo’n slepende gitaarsolo waar je wel bij zou kunnen janken, zo mooi. De warme toetsenklanken op de achtergrond en de percussie maken het nummer helemaal compleet.

Het knappe van de muziek van Tantalus is dat ze elk nummer zo anders kunnen laten klinken. Rustige instrumentale nummers, poppy nummers met pakkende refreinen (zonder dat het nummer goedkoop aan doet) maar ook lange nummers vol tempowisselingen en prachtige solo’s. In die laatste categorie hoort o.a. Route Thirty Six Part Two. Het is instrumentaal en zit vol tempowisselingen en passages vol symfopassie. De bombastische stukken worden perfect afgewisseld met rustmoment met accordeon, balalaika en mandoline. Tegen het einde wordt de climax compleet door een mooie lange gitaarsolo. Petje af.

Hearts’n’Minds doet erg aan Pink Floyd denken, maar dat komt grotendeels door de stem van Nick Beerle die in dit nummer de vocalen mag verzorgen. Dit nummer is in staat je helemaal te doen wegzinken in de muziek met zijn spacy toetsensolo en slepende gitaarsolo. On Dr Syntax’s Head had ook op een album van RPWL kunnen staan! Vooral in de meerstemmige stukken is het goed te horen. Het refrein doet sterk denken aan het RPWL. Nummer I Don’t Know (What It’s Like).

Al met al een album dat het verdient gehoord te worden. Mensen die de bands waarderen die in deze recensies naar voren zijn gekomen, moeten dit album zeker eens beluisteren. De band schijnt al weer hard te werken aan “Lumen et Caligo II”. Deze zou in het voorjaar van 2003 moeten uitkomen. Ik wacht in spanning af.

Maarten Goossensen