TaprobanAlbum

Het heelal is een inspiratiebron voor vele schrijvers, filmmakers en uiteraard muzikanten, zo ook voor het Italiaanse Taproban. Dit prog-trio rondom toetsenist Gianluca De Rossi gaat op “Outside Nowhere”, zijn tweede cd, weliswaar de ruimte in, toch houdt de band één been op aarde.

Taproban combineert de space van, zeg maar Grobschnitt, op “Solar Music” met zaken als het orgelspel van ELP en het Mooggekwetter van de oude Marillion. De band is niet al te origineel met de nodige verwijzingen naar de symfo uit de jaren ’70. Dat geeft de band houvast zodat men niet wegzweeft als een op drift geraakte luchtballon. Het klinkt lekker overtuigend allemaal, want de heren kunnen een prima potje spelen.

Het korte At The Fifteenth Orbit geeft direct openheid van zaken met aansprekende Moogriedels, warme Oberheim-akkoorden, rake Rickenbacker en sappige drumbreaks. Dit is slechts het begin. Deze ingrediënten zullen verder op het album dan ook veelvuldig voorkomen zoals in het 19 minuten durende instrumentale titelnummer. Opmerkelijk tijdens deze ruimtevlucht is dat de elektrische gitaar geen seconde wordt gemist en dat geldt voor het gehele album. Sterk hier is de jazzy sopraansax van Alessandro Papotto (Periferia Del Mondo) die met z’n Klaus Doldinger-achtige spel ook in het afsluitende Nexus te gast is.

Er wordt op dit album slechts in vier nummers gezongen. Vooral de twee stuks waar bassist Guglielmo Mariotti de zang voor z’n rekening neemt, het akoestische Broken Shell en het met baspedalen doorspekte, zeer emotionele Pieces Left Behind, klinken vocaal erg goed, een jonge John Wetton zo ongeveer. De muziek heeft vaak een licht psychedelische ondertoon. Deze staat in de gedreven nummers Il Difficile Equilibrio Tra Sorgenti D’Energia en Ves Ml’tahghach echter flink op de voorgrond. Met name die laatste is bizar, al is het alleen al om die maffe titel, maar het zijn toch vooral de Arabische tonen en de flipperkastgeluiden die opvallen, zeker omdat ze overgaan in mooie, strakke orgelakkoorden.

De cd eindigt met een zeer aangrijpende passage. Tussen de Italiaanstalige zang van De Rossi en diens prachtige, eenvoudige pianospel door, is een authentieke opname te horen met de laatste woorden van de Russische astronaut Sergej Komarov vlak voordat hij met z’n Sojuz 1 ter aarde stortte. Deze unhappy ending geeft dit album een tragiek waardoor ik dit schijfje eigenlijk magnifiek vind.

Dick Van Der Heijde