TaprobanAlbum

Als echte ‘Trekkie’ heb ik altijd al een complete film over de Klingons willen zien. Lijkt me fantastisch, een film alleen maar rondom dit agressieve volk met hun tradities van eer en bloedvergieten. Een wild volk, haaks op de rest van de wereld van Star Trek, maar altijd met een klein hart.

Ik weet nu tevens wie de soundtrack van deze film zou mogen maken: het trio uit Rome onder de naam Taproban, die met deze release mijn hart heeft gestolen. Het moeten wel grote science fiction- en Star Trekfans in het bijzonder zijn. Hoe kan je anders zo’n werkelijk perfect ‘Klingon’-nummer als veS ml’ taHghach neerzetten? Perfect hoe ze in een paar eenvoudige thema’s en krachtige muziek de sfeer van een heel volk kunnen impliceren. Worf zou het prachtig vinden.

Taproban is de zoveelste Emerson, Lake and Palmer-kloon. Ach, zo je wilt, je hoort er ook wat Nexus, Triumvirat en Glass Hammer in. Het nadeel van bands in dit subgenre: het lijkt allemaal wat op elkaar en je moet wel van goeden huize komen als je hierin een prestatie van formaat neerlegt. Want als originaliteit niet je voornaamste drijfveer is, waar moet je het dan zoeken? Juist, in goede melodieën. En wat dat betreft ben je bij Taproban op het juiste adres.

Behalve het voortreffelijke toetsenwerk van Gianluca De Rossi, het verbluffende Rickenbacker-baswerk van Guglielmo Mariotti, en het erg swingende drumwerk van Davide Guidoni, huren ze op het lange titelnummer Outside Nowhere ook even saxofonist Alessandro Papotti van Periferia Del Mondo in.

Naast het geinige Klingon-nummer gaat de voornaamste aandacht uit naar het negentien minuten durende Outside Nowhere, een suite geïnspireerd door Stanley Kubrick’s meesterwerk “2001: A Space Odyssey”. Het blijkt een geheel instrumentaal werk te zijn, onderverdeeld in zes makkelijk te onderscheiden gedeelten. Het begint langzaam, maar indrukwekkend, met een Ravèl- en Haydn-achtig intro, waarin marsritmes en aangrijpende thema’s krachtig worden geserveerd. Het tweede deel geeft ons de saxofoon van Papotti en zitten we ineens in een jazzy gedeelte. De structuur van dit gedeelte is interessant genoeg maar de sax-solo zelf duurt me net iets te lang. Het derde deel klinkt precies als de subtitel (The Launching), maar het vierde deel (titelnummer in een titelnummer, nou, dan moet het wat bijzonders zijn hoop je dan) is ronduit prachtig. In een heerlijk ‘proggy’ klinkend ritme worden ijle synthesizerklanken langzaam naar een hoogtepunt gebracht. Gooi er nog maar een schepje mini-moog bovenop, maestro! Duikbootgeluiden (Nexus!) brengen ons bij het laatste deel van deze suite en nu hoor ik zelfs wat Arena-invloeden. Voortreffelijk echter hoe ook dit gedeelte, hoe neoprog ook beginnend, ontzettend veel variatie vertoont. Een langzaam orgel-thema brengt het meesterlijke stuk tot zijn einde. Grote klasse!

Op de overige nummers wordt grotendeels wel gezongen, door bassist Mariotti, van wie ook het schitterende Pieces Left Behind komt. Ook het akoestische kleinood Broken Shell maakt indruk.

Dan is er nog het agressieve, afwisselende Il Difficile Equilibrio Tra Sorgenti D’Energia, alwaar de band zelfs wat La Maschera Di Cera-achtige trekjes vertoont.

In het geheel maakt deze ode aan oude science fiction-films veel indruk op mij. Ook veel indruk maakt in het laatste nummer, Nexus, de geluiden van astronaut Vladimir Komarov, zijn laatste woorden, alvorens hij met zijn Sojuz 1 neerstortte. Aan hem is de cd opgedragen, en dat is een hele eer. Klasseplaat, een trio om in de gaten te houden.

Markwin Meeuws