TaprobanAlbum

Als je nog geen baard hebt, krijg je er wel één. Luister even naar “Strigma”, het vierde album van de Italiaanse band Taproban en je stoppels beginnen spontaan harder te groeien. Niet dat dit een probleem is, een kort en verzorgd baardje is best oké. Ook “Strigma” heeft zo zijn charme. We kunnen er echter niet omheen dat de paden die de heren bewandelen platter zijn dan plat.

De toetsen gedomineerde jaren ’70 prog van Taproban  – die onmiskenbaar beïnvloed is door bands als Genesis, ELP en King Crimson – lijkt te zijn gemaakt met het handboek voor de progressieve muziek in de ene en het telraam in de andere hand. Toch is “Strigma” met z’n nagenoeg instrumentale muziek alles behalve een gezapig schijfje. De weldoordachte tempo- en sfeerwisselingen vliegen je om de oren en zijn nergens een dubbeltje op zijn kant.

Taproban bestaat uit drie uitstekende muzikanten: toetsenist/fluitist/zanger Gianluca De Rossi, bassist/gitarist  Roberto Vitelli en drummer Francesco Pandico. Behalve hun virtuoze manier van spelen weten ze ook de nodige flamboyance aan de muziek toe te voegen, iets dat je op zijn minst mag verwachten op een album waar het thema ‘vuur’ is en waar een blote vrouw de cover siert.

Fraaie albums over de elementen aarde, lucht en water gingen dit werkje vooraf en nu is het aan het vuur van “Strigma” om het befaamde vierluik te voltooien. Slechts drie nummers zijn uitverkoren deze klus te klaren. Heb je even veertig minuten?

Het eerste kwartier is ingeruimd voor Nesia al Notturno Congresso delle Streghe, een nummer waar sprankelende tokkels van de elektrische gitaar de aanzet zijn voor een afwisselend stuk. Het ene moment waan je je in dromenland, de andere keer lijkt het qua gedrevenheid wel of je een album van Cliffhanger op hebt staan. Opmerkelijk is dat Taproban er drie keer enorm schatplichtig is aan andere bands zonder dat dit irritatie oproept. Ik hoor een stukje La Villa Strangiato van Rush, een fragmentje Preparation van Camel en de wervelende Moogsolo van De Rossi is helemaal te Cinema Show (Genesis). Oordeelt u zelf.

Lo Sguardo Di Emily is een meer ritmisch nummer waarin het spel van Vitelli op de Rickenbacker basgitaar nogal opvalt. Verder zijn er heerlijke passages vol fraaie melodieën en akkoorden. De Rossi heeft het er maar druk mee.

Het achttien minuten durende La Porta Nel Buio begint wat saai met piano en bas. Het nummer ontwikkelt zich echter tot een geweldig klapstuk. Opeens is daar een blokje zang en eerlijk gezegd heeft het geen toegevoegde waarde in die zin dat het als een verlossing komt. De band kan prima zonder en daarom is het zo leuk dat het er is, het is geen moetje. De Rossi zingt in z’n moerstaal, het klinkt niet onaardig. Wat het nummer echt kilo’s ten goede komt, zijn de melodische gitaarfratsen waar Roberto Vitelli ons, te midden van al die toetsen, op trakteert. Tegelijkertijd is daar het besef dat de Rossi alleen maar zo kan excelleren op z’n toetsen omdat de rol van gitaar zo klein is. Je kunt niet alles hebben.

Taproban heeft met “Strigma” z’n vierluik op geslaagde wijze weten te voltooien. Liefhebbers van nagenoeg instrumentale toetsen gedomineerde jaren ’70 prog, die niet zoveel waarde hechten aan originaliteit, zullen dit moeiteloos beamen. Zij die dit niet zijn, zullen de muziek van Taproban echter ervaren als muziek met een enorme baard.

Dick van der Heijde