Turunen, TarjaAlbum

Op de achterzijde van het begeleidend boekje staat de tekst: “The Queen Of Ice”. Zou die tekst cynisch bedoeld zijn of een provocatie naar haar ex-collega’s?

In de recensie van Nightwish’s Dark Passion Play heb ik u al verteld waarom Tarja Turunen uit de Finse metal sensatie is gezet. Voor Tarja moet het volgens haar ex-collega’s van Nightwish niet moeilijk zijn om zelfstandig de wereld in te trekken; dat deed ze blijkbaar toch al. Maar is dat ook zo? Kan Tarja de kar helemaal alleen trekken en is ze ook in staat om een gelijkwaardig album neer te zetten zonder de hulp van Tuomas, Marko, Jukka en Emppu?

Het staat als een paal boven water dat de gehele sound van “My Winter Storm” rustiger is dan het Nightwish materiaal. Tarja heeft met haar klassiek geschoolde stem bewust gekozen voor songs waar haar vocale kwaliteiten meer dan ooit naar boven komen. Het zijn ook onbetwist de meest aansprekende nummers op dit album. Het instrumentarium staan in veel songs op de tweede plaats, hoewel die niet in de verkeerde handen zijn beland. Maar nummers als Damned And Divide, Minor Heaven en de in het Fins gezongen ballad Oasis zijn zo intens mooi doordat Tarja op een uitzonderlijk hoog niveau zingt. Daarnaast is haar voorkeur voor klassieke en soms filmische muziek duidelijk te merken op deze cd. In zekere zin kan je het rustige, symfonische werk vergelijken met dat van Sarah Brightman en de stevige nummers nog steeds met Nightwish, al is het minder metal van klok klinkt.

Muzikaal wordt er uit een ander vaatje getapt dan dat Nightwish componist en meesterbrein Tuomas Holopainen tapt. Zie het zo: de schuimkraag van een biertje van Tuomas is precies twee vingers, die van de huidige componisten van Tarja drie óf slechts één vinger. De perfectie binnen de muziek wordt namelijk nergens benaderd. Songtechnisch is het nog altijd beter dan gemiddeld, maar zeker op de stevige nummers van het album ontbreekt de magie. De symfonische getinte nummers zijn in samenwerking met het Tsjechische film orkest van hoge kwaliteit, maar ook daar ontbreekt net even dat beetje extra. Afgezien daarvan wil ik een lans breken voor The Reign en de daarbij behorende intro Seeking for the Reign. Liefhebbers van filmische en romantische muziek moeten dit checken, het is wonderschoon.

Afknapper van jewelste is de meer dan verschrikkelijke cover van Alice Cooper’s Poisson. Nu is het origineel in mijn ogen al niet briljant, maar deze versie is pas echt dramatisch. Werkelijk alles klinkt fout aan deze song. De zanglijn van Tarja, muzikaal, de moderne twist die mee is gegeven aan het nummer,  een totale mislukking. Ach, fouten zijn er om vergeven te worden, waarschijnlijk zal ze niet zo snel meer haar vingers branden.

Om weer op mijn inleiding terug te komen: kan Tarja de kar zelfstandig trekken? In mijn optiek is de stem van Tarja al een ‘unique selling point”. Turunen is in staat om een nummer volledig zelfstandig over de streep te trekken. Alleen het luisteren naar haar stem is een genot op zich. Een voor de hand liggende conclusie is dat er geen winnaar uit de break met Nightwish is voortgekomen. Nightwish is als band een unique selling point armer, zeker als je in het achterhoofd meeneemt dat haar vervangster nog niet half zo goed is. En Tarja is een paar briljante collega-muzikanten armer. Hoe het verder in de toekomst gaat? De tijd zal het leren.

Ruard Veltmaat