TaurusAlbum

Wat we vandaag de dag progressieve rock plegen te noemen ging tot voor een paar decennia geleden nog door het leven als symfonische rock. Een benaming die wat mij betreft de lading destijds beter dekte dan de muzikale uitspattingen die anno 21^ste eeuw – in de letterlijke betekenis van het woord – vaak verre van progressief te noemen zijn. Het is een discussie die ik hier overigens niet wil aangaan of opnieuw wil starten. Ik stip het even aan omdat het te maken heeft met het album “Opus 2 Impressions” van de eenmansband Taurus. De term ‘symfonische’ werd destijds bewust gekoppeld aan ‘rock’ omdat veel arrangementen en structuren voortkwamen uit de klassieke muziek.

Het is precies wat de man achter Taurus met dit album beoogt: het spelen van klassieke muziek met moderne instrumenten. Die man is overigens de uit Chili afkomstige toetsenist Claudio Momberg. Naast Taurus maakt Momberg deel uit van de progmetalformatie Subterra en heeft hij meegespeeld op het album “Journey’s End” van Caamora. Het meest recent kennen we hem van de groep SETI, waarmee hij tot 2011 twee studioalbums uitbracht. Het uit 2010 stammende “Discoveries” is op deze website besproken.

In 2010 zette Momberg zijn lang gekoesterde plannen om in concrete daden met “Opus 1 Dimensions”. Dat album bestaat uit vier lange stukken met verschillende sferen. Het hier besproken “Opus 2 Dimensions” heeft een iets minder klassieke inslag en bestaat uit tien stukken die movements worden genoemd. Het merendeel van deze movements is vol gespeeld met toetsen in de brede zin van het woord. Slechts op een nummer gebruikt Momberg, die alles op dit album zelf heeft gedaan, de gitaar. In alle nummers staan zoals gememoreerd klassieke invloeden centraal. Daarnaast ligt de muziek dankzij mooie melodieën fijn in het gehoor.

Ik laat in deze alinea enkele opvallende nummers de revue passeren. Opener Iron etaleert in zeven minuten wat de luisteraar ook de resterende 43 minuten kan verwachten. Orkestraal als een compleet symfonieorkest klinkend toetsenspel afgewisseld met meer ingetogen spel. Majestueus is het minutenlange stuk met pijporgelklanken die op een grootse wijze je huiskamer vullen. Protocols is doorspekt met orkestrale passages die doen denken aan Coda op het album “What A Symphony”. Na enkele rustige nummers, gevuld met onder meer pianospel staat Hybrids na een Aziatisch aandoend middenstuk in het teken van de Moog synthesizer en de nodige ritmiek. Alleen had de wervelende solo aan het eind een stuk langer mogen duren. Dreigend, donker en log klinkt het bombastische en naar het eind toe aanzwellende Weights. Het is een vette knipoog  naar de muziek van Led Zeppelin en Deep Purple. Net zo bombastisch, tegen het pompeuze aan, zijn de passages in Breeze, dat verder klinkt als een aangename avondbries. Het slotakkoord is voor Borgan. Net als Protocols klinkt de muziek de eerste minuten bij vlagen als Coda, waarna modern toetsenwerk je als ware het muziek bij een tv-serie je meevoert naar het eind.

Voor de liefhebber van klassiek getint toetsenspel in diverse variaties is dit album eigenlijk een noodzakelijke aanschaf (ga daarvoor rechtstreeks naar de website van Claudio Momberg). Vanwege de korte speelduur van de nummers (tussen twee en zeven minuten) is dit album toegankelijker dan zijn voorganger. Onder de naam Taurus laat Claudio Momberg horen tot de betere toetsenisten van Zuid-Amerika te horen. Ook binnen Europa verdienen zijn muzikale kunsten het om zowel door de ouderwetse symfomaan als de hedendaagse progrocker gehoord en beluisterd te worden.

Hans Ravensbergen