Taylor, RobinAlbum

 Nog een plaat van de Deense duizendpoot Robin Taylor, al is het in dit geval meer een kwestie van opruiming: “X Position Vol. 1” is een compilatie van restjes van eerdere platen en live-opnamen. Veel van het materiaal, uit de periode 1991 tot 2003, is pas vorig jaar afgemaakt. Voor mij had het niet gehoeven.

Robin Taylor maakt een weinig afgebakende muzieksoort die ergens tussen volstrekte free jazz en electronica tenminste aan één element te herkennen is: het volslagen gebrek aan goede ideeën. Ik weet niet hoe streng je moet zijn ten opzichte van een collectie waarvan de maker zelf al toegeeft dat het opgewarmde kliekjes zijn, maar Taylor toont zich met dit materiaal geen briljant componist. Er staan zeker een paar aardige themaatjes op de plaat, maar vaak heb je die na een minuutje wel gehoord en dan gaat het nummer nog heel lang door. Dat komt vooral omdat Taylor er niet in slaagt zijn thema’s te laten vergezellen van een krachtige melodie, een zinnige opbouw of zelfs maar een richting. En dat is nóg niet erg, zolang er maar iets interessants gebeurt. Zelfs daar slaagt Taylor niet in.

Mooi voorbeeld is EtherSpirit, een acht en een halve minuut durende partij gefröbel, geluidseffecten en stuurloze solo’s die langzamerhand een ernstige kakofonie vormen en dan weer in de mist verdwijnen. Zonde van de slijtage aan mijn cd-speler. Ook de laatste twee stukken van de plaat, live-opnamen van Taylor’s free jazz ensemble op het Copenhagen Jazz Festival 2003, zijn van een verfbladderende saaiheid. Dik acht minuten quasi oosters gejengel en ruim twaalf minuten getoeter en oeverloze soundscapes. Te oordelen naar het geroezemoes van het publiek kan het ook live geen enerverende ervaring zijn geweest.

De beste stukken op deze plaat zijn kort, zoals de pittige jazzrock van de krappe twee minuten Don’t Drink & Drive of het aan Sting en Branford Marsalis herinnerende Hi Life! waarop Karsten Vogel een knappe en warme solo geeft. Maar het is tekenend dat het beste nummer van de plaat, het enige nummer dat ik na vandaag nog wel eens zal willen horen, ook het enige nummer is dat niet door Taylor werd geschreven maar door toetsenist Jan Mansfeldt. Bill Knudsen is een schitterend juweeltje.

Twee minuten schoonheid zijn, vergeleken met veertig minuten irritant gedoe, een veel te schrale oogst voor een geslaagd album. Tegelijk kun je ook niet te hoge verwachtingen hebben van een album met materiaal dat op de studiovloer bleef liggen. Wat tien jaar geleden te slecht was om op een plaat te zetten is dat in 2005 nog steeds.

Erik Groeneweg