Taylors Universe & Karsten VogelAlbum

 Robin Taylor is een Deense meneer die al bijna vijftien jaar volstrekt zijn eigen ding doet en daar niet bijzonder veel succes mee oogst. En – op basis van deze plaat – terecht. Taylor componeert en speelt soundtrackachtige sferische muziek die beïnvloed lijkt te zijn door jaren ’70 jazz-rock.

Taylor is zeer bedreven in het opbouwen van spannende muziekjes. Met behulp van simpel instrumentarium en uitgekiende akkoordenschema’s kan hij een dreigende of juist relaxte atmosfeer opbouwen. Het grote probleem dat ik met deze muziek heb, is dat er buiten die sfeertjes veel te weinig gebeurt.

Neem bijvoorbeeld Conference At Bird Mountain, met bijna tien minuten het langste nummer van de korte plaat. Het begint met krijsende en vervormde toeters op de achtergrond, die er in slagen de herinnering aan Hitchcock’s The Birds op te roepen. Kakofonie van jewelste. Daaroverheen spelen Taylor en zijn kompaan Karsten Vogel een lullig Caraïbisch themaatje dat wel 20 keer voorbij komt. Verder gebeurt er wel vijf minuten niets. Dan stopt alles en krijgt Vogel de ruimte voor een paar minuten solo. Vogel heeft een warm geluid, maar niet veel zeggingskracht. Jan Garbarek is hij niet, als u begrijpt wat ik bedoel. Hij kan goed spelen maar een mooi verhaal zit er niet in. Even plotseling als de muziek stopt, zet Taylor zijn computer-bossanova weer aan en beginnen de saxvogels weer te krijsen. Uitfaden, klaar. Tien minuten van je leven die je nooit meer terugkrijgt.

Op één of twee uitzonderingen na, waaronder Oyster Jungle, het enige nummer dat niet door Taylor maar door Vogel werd geschreven, is dat het euvel met alle stukken op “Once Again”. Het begint ergens, het houdt ook weer een keer op en daar tussenin heb je eigenlijk niks meegemaakt. Way Back In ’85 dreigt even lekker opzwepend te worden door de krachtige bijdrage van drummer Mads Hansen, maar dat is maar van korte duur.

Suspect Terrain is een lekker klinkende drumtrack met daaroverheen twee akkoorden en wat saxreutels. in opener Groop wisselen de bekende didgeridooklanken een lui funky ritme met wat obligate solo’s af. Afsluiter Lazy B is helemaal een luchtballon: terwijl een synthesizer in één toon blijft hangen (waarschijnlijk die B uit de titel) spelen Vogel en Taylor een vermoeid bluesje dat door de klank iets weg heeft van een light-versie van Pink Floyd, maar bijna 9 minuten lang komt de muziek niet van de grond.

Het is dat Taylor hier en daar wat vervreemdende elementen toevoegt, zoals die saxvogels, anders was deze plaat helemaal liftvoer geweest. Knap geproduceerde sfeertjes die maar geen echte composities willen worden. Saaie plaat.

Erik Groeneweg