TCPAlbum

Bestaat toeval? Is het toevallig dat jij dit leest, of ligt er een verborgen orde onder de schijnbare chaos zoals we die vaak ervaren? Is er een weg die we moeten bewandelen, of lopen we vanzelf op het juiste pad? Zijn we volgzame schapen, die moeten worden bevrijd? Of kunnen we het antwoord op al deze vragen vanuit ons menszijn niet eens wéten?

TCP, een project van drie Amerikaanse topmuzikanten en dat staat voor Temporal Chaos Project, stelt middels zijn debuut “The Way” dit soort filosofische vragen. Ze pakken dit groot aan, op hun website zal je dat vinden. Gelijk op de openingspagina wordt al duidelijk gemaakt dat je twee kanten op kan: naar hun ‘onderzoek’ en naar hun ‘muziek’. Hun ‘onderzoeks’-pagina is hilarisch: vanuit een soort klokkenluidersmentaliteit worden tal van – vooral Amerikaanse zaken (zoals 9/11, milieukwesties, etc.) – aan de hand van links en semi-politieke statements onderzocht op waarheidsgehalte. De bedoeling is door dit onderzoek meer inzicht te krijgen in de bewegingen die achter overheidsinstellingen, media en industrie zitten. Leuk voor een vrije zaterdagmiddag.

Gelukkig voor de lezer hebben wij bij Progwereld – in tegenstelling tot veel symfonische rockartiesten – niet de illusie de maatschappij helder voor je te maken. Hooguit hebben wij de hoop de wereld van de prog wat minder mistig te maken, en daar slagen we volgens mij aardig in. Zoals je inmiddels zal weten, hebben wij bij Progwereld overal ook onze ‘onderzoeks’-pagina’s. TCP en Progwereld hebben daarin gemeen dat ze beide een soort speelgoedlaboratoriumpjes zijn, waarin je (bijvoorbeeld door onze ‘overig’-tabjes, waar je tal van links en – belangrijk! – vrijwel altijd een MySpace-pagina vindt) uitgebreid je eigen oordeel kan vormen over bijvoorbeeld deze cd. Waar heb je ons nog voor nodig!

Zo uitgebreid en verzorgd TCP zijn onderzoek doet, zo opgeruimd en helder klinkt ook “The Way”. De muziek van TCP heeft een onbezorgd, haast zonnig karakter. Desondanks klinkt het nergens zoet, overdreven bombastisch of kitscherig. Naast de geijkte invloeden van Genesis, Spock’s Beard en Kansas, zou ik daaraan graag zelf Kayak als invloedsbron willen toevoegen. In het bijzonder het nummer Mankind lijkt wel door Scherpenzeel of Koopman gecomponeerd te zijn. En de stem van zanger Henry Tarnecky heeft wel wat weg van Max Werner.

Het geluid/de productie klinkt hier en daar (het instrumentale Road To 2012 bijvoorbeeld) wat dunnetjes en het geheel riekt een beetje naar jaren ’80 neoprog. De band kan zich de komende jaren gemakkelijk scharen onder de vele Amerikaanse beloftevolle bands die zich de laatste jaren op dit subgenre hebben gestort, zoals Akacia, Glass Hammer, Salem Hill, Unitopia en Moth Vellum, of onder hun Zweedse evenknieën als Simon Says, Brighteye Brison of Moon Safari. Met een plaat als deze wordt tevens gelijk duidelijk hoe – wellicht ongemerkt – Illuvatar van grote invloed is geweest op de Amerikaanse neo-neoprog van deze eeuw.

Dat alles maakt “The Way” tot een uitstekend debuut, zonder gelijk daarmee de plaat te bestempelen als meesterwerk. De plaat verdient met recht een notitie in de Wereldse Tien, en TCP verdient zeer zeker dat jij – als ’toevallige’ lezer – de Myspace-pagina bezoekt, en You Can Never Know gaat beluisteren. Nu heb ik voor jou de volgende vraag: is het ’toeval’ dat jij door deze laatste zin dat nummer nog ook daadwerkelijk gaat beluisteren? Of lag het al op je weg?

Markwin Meeuws