TDWAlbum

Eén van de zaken waar je als recensent wel eens nieuwsgierig naar bent, is of bands of artiesten waarvan jij het album bespreekt jouw recensie ook lezen. Het lijkt erop dat Tom de Wit dit zeker doet. Immers, van deze alleskunner zijn al meerdere albums op Progwereld besproken. De recensies waren steeds behoorlijk positief, maar een terugkerend puntje van kritiek was het ontbreken van een levende drummer. En zie hier, op deze ep is zowaar in de persoon van Rik Bruineman een echter drummer aanwezig.

De hier besproken ep is een voorproefje op het later te verschijnen nieuwe album “The Antithetic Affiliation” en de vier nummers zullen ook op dit album te horen zijn. Dit album zal twee cd’s bevatten met op de eerste schijf een ‘light experience’ en op de andere een ‘dark exposition’. Hiermee zal de veelzijdigheid die het werk van Tom de Wit kenmerkt ongetwijfeld recht worden gedaan.

Hoewel deze ep maar vier nummers bevat, druipt de diversiteit er werkelijk van af. Alleen al in het eerste nummer is een veelheid aan stijlen te horen, die sommige bands nog niet in een heel album voor elkaar krijgen. Het begint lieflijk, bijna als een duet tussen Tom de Wit en Radina Dimcheva. Hanna van Gorcum zorgt hier met haar vioolspel nog voor wat extra sfeer. De vrouwelijke vocalen zijn op deze schijf werkelijk om van te smullen, overigens. Hierna bouwt het nummer al snel op naar iets heftigs totdat na ongeveer tweeëneenhalve minuut de band erin knalt met een potje metal waar een hardcore band als Pro-Pain zich niet voor zou schamen. Verder kun je hier denken aan bands als Ayreon, Nightwish, Pain Of Salvation, Long Distance Calling en Fates Warning. Hoezo divers? Na al dit geweld is het einde van het nummer weer lekker kalm.

Hierna kunnen we met Dirge even verder bijkomen. Een mooie ballad met wederom fraaie vrouwelijke zang. Deze keer van Caylin Erlandsson, maar ook De Wit bewijst hier over een uitstekende stem te beschikken. Het hierop volgende Anthem doet weer sterk aan Ayreon denken, waarna het afsluitende Lovesong zelfs enigszins tegen Blackfield aanschurkt.

Als amuse voor het later te verschijnen album doet deze ep heel goed zijn werk. Het maakt je hongerig naar het hoofdgerecht. Tom de Wit toont dat hij over een flinke dosis talent beschikt en kon wel eens een blijvertje in het genre worden.

Ralph Uffing