TDWAlbum

Als recensent heb ik TDW leren kennen bij de release van het opvolgende album van “The Haunts”: “Scrapbook”, wat een goede indruk op mij heeft achtergelaten.

Het talent van Tom de Wit kwam juist op dat album erg naar voren. Hoewel hij niet volledig verantwoordelijk was voor het hele schrijfproces, (vele muzikale vrienden hielpen hem daarbij) kwam juist daar zijn kwaliteit tot verbinden van diverse stijlen in muziek goed naar voren. Aangezien hij op dat album ook bijna volledig verantwoordelijk is voor de zang, kan ik met recht zeggen dat het succes van “Scrapbook” voornamelijk door hem is bewerkstelligd. Hoewel hij het daar zelf waarschijnlijk niet mee eens zal zijn en de credits ook bij de andere schrijvers zal willen neerleggen, heeft hij het album op deskundige wijze geproduceerd. Tot nu toe moeten we het overigens wel hebben over artistiek succes van Tom de Wit, want commercieel lijkt TDW nog niet echt door te breken. Maar goed, wellicht is dat ook het resultaat van het ontbreken van goede distributiekanalen. Wie zal het zeggen?

Aangezien ik ook geïnteresseerd was in het eerste echte ‘fysieke’ debuutalbum van TDW, was De Wit bereid mij een exemplaar  van “The Haunts” toe te sturen.  Natuurlijk omdat hij nieuwsgierig was wat ik van dit album zou vinden. Wie ben ik om daar nee tegen te zeggen?

“The Haunts” wordt uitgebeeld in een conceptverhaal dat gaat over een man die moeilijk kan omgaan met zijn gevoelens van verdriet en het verwerken van een verlies uit het verleden. Juist die neerslachtige sfeer weet TDW goed over te brengen. De muziek leunt vooral op de zware, wat deprimerende gitaarrifs van Tom de Wit. De tracks op dit album kennen over het algemeen weinig opsmuk, soms is het zelfs net even iets te puur en simplistisch. Daardoor krijgt het geheel een zwaar karakter en is er maar weinig ruimte voor frivoliteit. Hoewel er diverse invloeden zijn te horen, ik noem bijvoorbeeld Pain of Salvation, Fates Warning en Riverside, is de stijl die Tom de Wit hanteert nergens gestolen of overgenomen. Hij is in staat om een eigen specifiek stempel op het album te plakken, ondanks de genoemde invloeden.

Ondanks dat de composities in de basis sober zijn, klinken de piano en orgelklanken aangenaam en geven ze een goed beeld van wat Tom de Wit in zijn mars heeft. Ook de gitaarrifs zijn goed, al mogen die wel iets meer diversiteit laten horen, zoals gezegd, het geeft een bijzonder zwaar geluid gedurende het album. Ook op dit album komen de drums uit de drumcomputer en dat is duidelijk te horen, met andere woorden: dit doet afbreuk aan het geheel. Jammer en zoals ik ook in de recensie van “Scrapbook” al een brutale suggestie deed: huur een volgende keer een echte fysieke drummer in om de muziek meer beleving mee te geven.

Ik kan eigenlijk maar één ding concluderen; het opvolgende album “Scrapbook” geeft een beter beeld van de muziek van TDW en dient daarom zeker niet overgeslagen te worden. Vooral de progressie op het gebied van productie is op “Scrapbook” goed waarneembaar. Desondanks is “The Haunts” zeker genietbaar. Ik voorspel hoe dan ook een mooie toekomst voor deze nog zeer jonge vent.

Ruard Veltmaat