Tea For TwoAlbum

De titel, “Twisted”, opent ruimte voor allerlei grapjes. Tea For Two kon niet kiezen qua muziekstijl, dus gooit men alles maar door elkaar, Tea For Two maakt er een potje van, Tea For Two zit in een spagaat, Tea For Two weet niet wat het wil. Of nog flauwer, zo van: misschien moeten ze het zakje langer laten trekken! Beter koude koffie, dan deze lauwe thee. Whahaha.

Genoeg gelachen, want “Twisted” van Tea For Two is best een leuk plaatje. De fluit waarmee tevens toetsenist Michael Schumpelt het vrolijke Spanish Night opent, klinkt fris en aangenaam. Het nummer zelf is eigenlijk stomvervelend met zijn telkens herhalende ‘hey-hey-hey’, maar ik heb de plaat een keer aangezet met een biertje op en dan is eigenlijk best leuk. De zang van Stephan Weber is nog steeds aangezet met een zwaar accent, maar in tegenstelling tot collega Maarten Goossensen, die dát als zijn voornaamste kritiekpunt aangaf op de voorganger 101, heb ik daar niet zo last van. Ze hebben klaarblijkelijk wel naar een ander aspect geluisterd, want drummer Mike ‘Senge’ Gödel mag op meerdere tracks zijn drumgeluid laten horen.

“Twisted” is ook een uitstekende titel. Ondanks de korte composities is het symfonische gehalte buitengewoon hoog. Het Spaans-achtige van Spanish Night moge dan wel klinken alsof een stel Duitsers op vakantie gaat naar Spanje, in het daaropvolgende Soundscapes, dat ook in de percussie wat zonnige elementen kent, is het neoprog-genot alom vertegenwoordigd. De Moog-solo’s van Schumpelt, alsook de heldere gitaar van Oliver Sörup zijn een lust voor het verwende oor. Ook de verschillende overgangen en de thema’s blijken vernuftig in elkaar te steken.

Ook al is de stem van Weber mij niet tot irritatie gestegen, de instrumentale tracks verdienen toch mijn voorkeur. Dat is vooral te danken aan het meditatieve, rustgevende karakter van veel van die composities. Ik ben vooral zeer onder de indruk van het geheel door de piano bepaalde Last Drink, waarbij ik gek genoeg onwillekeurig aan Billy Joel moet denken. Ook het veel te korte Why?, dat slechts een akoestische gitaar kent, is charmant en hoopgevend voor de toekomst van Tea For Two. Unplugged de volgende keer? Men heeft daar ervaring mee, zo schijnt.

De gezongen tracks zijn mooi gearrangeerd, met vaak fraai akoestisch gitaarspel en soms prachtige solo’s, zoals de beklemmende gitaarsolo in Autumn. Evenwel zijn veel van deze composities van het Arena-aansteker-in-de-lucht-niveau en dat spreekt me niet altijd aan. Een uitzondering daarop vind ik My Own Way, dat gemakkelijk de sterkste gezongen compositie is, een krachtig liedje met structuur en sterke melodieën, afgeserveerd met een prachtige gitaarsolo. Come What May, als de langste track van de plaat, is ook sterk, maar laat als geheel iets minder indruk achter.

Ook al kan Tea For Two gemakzuchtig worden afgedaan als een neoprog-bandje, het is toch verbazingwekkend hoeveel invloeden men weet te verwerken in de muziek. Daarmee zal ik “Twisted” niet gelijk uitroepen tot een meesterwerk, maar het is een zonnig en alleraardigst werkje huisvlijt. Tea For Two wekt ook nergens de intentie te komen tot één van belangrijkste progplaten van het jaar. Meer lijkt men te streven de over het algemeen zwaarmoedige broeders en zusters van de symfonische rock van een zonnige kant te laten zien. Daarin is het vrolijke en van tijd tot tijd zelfs meditatieve, maar altijd optimistisch klinkende Tea For Two meer dan toe in staat.

Markwin Meeuws