TearsAlbum

Dit is het dan. Een mini-cd van nog geen 22 minuten met een geluidskwaliteit die bij een eigen beheerproduct past. Niks meer en niks minder. Dat heeft de pret echter niet mogen drukken.

De jonge Griekse gozers van Tears (de oudste is 23) weten me met “Falling Certainty”, hun debuut-cd, recht in het hart te treffen. De band maakt expressieve progmetal waarvan de emotie werkelijk uit de speakers gutst. De vier noemen zich niet voor niets Tears, het zijn immers tranen die uiting geven aan velerlei emoties. Was het trouwens Demis Roussos niet die ons vanuit het zonnige Griekenland al toezong met de hit Rain And Tears? Hoe dan ook, dit is andere suflaki.

Het is bandleider, gitarist Yannis Matagos, die de overige bandleden heeft meegenomen door de vrij donkere steegjes van zijn composities. In 2000 maakte de band al een demotape met daarop hun eerste twee nummers, Things Imaginary en Time Master. Beide prijken ook op “Falling Certainty”. Vooral opener Things Imaginary is een nummer om steeds maar weer naar uit te zien, kortom de reden dat ”Falling Certainty” constant in mijn wisselaar ligt. Tears, dat hier nog met een andere, vrij slordige drummer werkt, staat met dit nummer een beetje in de schaduw van Shadow Gallerry. Dat komt met name door de breedvoerige Mike Baker-achtige zang van Panagiotis Mylonas die, terwijl hij het leeuwendeel op deze cd gezongen heeft, toch slechts te gast is. Inlijven die knakker. Hij heeft trouwens ook wat weg van Dirk Bovensiepen van Jack Yello, maar houd dat maar geheim. De Shadow Gallery-vergelijking zit ook in het feit dat Things Imaginary drijft op piano en akoestische gitaar. Speciale vermelding verdient de prachtige solo op de elektrische gitaar. Zo passievol, zo moet het. Wel moet even gezegd worden dat dit nummer zo goed als geen metal bevat.

De eerste heftige riffs komen pas naar voren in het tweede deel van de trilogie Self Destruction. De klagerige opera-achtige zang van Matagos in het zeer korte eerste deel maakt daar plaats voor. Tears komt met vijf heerlijke minuten vol bombast, energieke drums, getalenteerde gitaar- en toetsenexercities, pakkende refreinen en geweldige samenzang met een hoog Shadow Gallery-gehalte dankzij een enigszins maniakale Mylonas. Het is jammer dat een supergeluidskwaliteit niet in het plaatje mag passen. Het is eigenlijk niet moeilijk voor te stellen hoe Tears geklonken zou hebben met een groot budget en met een topproducer achter de knoppen als Sacha Paeth (Kamelot, Epica). In het derde deel loopt de dramatiek van het nummer hoog op. De hoofdpersoon, een drugsverslaafde, snijdt aan het eind zijn polsen door en ondertussen komt toetsenist Constantinos Corkidas met orkestrale klanken in dit imposante en sfeerrijke stuk. Het is het meest progressieve gedeelte van het album met z’n aan Marillion’s Grendel herinnerende passage der geheimzinnigheid.

Het staat in goed kontrast met het daaropvolgende vurige Time Master dat met z’n up-tempo gang een ware sirtaki voor de nek is. Persoonlijk vind ik het nogal over het randje gaan, zeker door de uitermate irriterende uitbundigheid van de zanger.

Het afsluitende A Beginning After Each End duurt slechts 58 seconden en het lijkt of de klassieke gitaartokkels bedoeld zijn om een open eind aan de cd te breien, zo van ‘maak ons af, geef ons een vervolg’. Tears is een oprechte band met tranen die niet uit een krokodil zijn gekomen. Tears is vastberaden en heeft visie. Dat zal een label toch ook moeten zien.

P. S. Op hun website, http://www.tearsband.org/, kun je ”Falling Certainty” voor een paar euro kopen. Dat zal nooit een miskoop kunnen zijn.

Dick van der Heijde