Tears For FearsAlbum

17 jaar moesten we erop wachten: een nieuw Tears For Fears album. In het jaar 2017 werd het nieuwe album van het duo al aangekondigd, maar daarna bleef het lang stil. In 2018 en 2019 maakt Tears For Fears nog een grote tour waarbij men in februari 2019 ook Nederland aandoen en er verschijnt wederom een greatest hits album. Daarna wordt het weer stil.

Wat velen toen niet wisten is dat er in het leven van Roland Orzabal een enorme tragedie speelt. Zijn vrouw Caroline, waarmee hij al vanaf zijn jonge jaren samen is, overlijdt in 2017. In 2007 komt ze in de overgang en dit gaat gepaard met heftige depressies. Beiden zijn stevige drinkers en dat gaat bij Caroline helemaal fout. Ze ontwikkelt een alcohol-gerelateerde vorm van dementie. In de vijf verwoestende jaren die volgen, neemt Roland Orzabal de zorg voor haar op zich. Na haar overlijden valt hij in een groot gat en meldt hij zich bij een verslavingskliniek.

Ondertussen leeft Curt Smith een teruggetrokken leven. Als de juf van zijn dochter op school vraagt wat haar ouders doen antwoord ze “mama gaat naar kantoor en papa naar de sportschool”. Hij schrijft muziek en doet wat acteerwerk. Als hij op een avond met collega’s in een karaokebar Everybody Wants To Rule The World zingt wordt hij door niemand herkend.

Roland Ozabal krijgt een relatie met fotografe Emily Rath en zij dringt aan om het contact met Curt Smith te herstellen. Bij een diner ontmoeten de mannen elkaar weer en beseffen dat ze eigenlijk niet goed meer weten waarom ze geen contact meer hebben. Het management van de mannen dringt erop aan om samen te werken met talentvolle mensen die hen kunnen helpen het geluid te moderniseren. Sacha Skarbek (Miley Cyrus, Adele) en Florian Reutter (Christina Aguilera) gaat met hen aan de slag. De mannen vinden het helemaal niets. Ze ontslaan het management en gaan met een nieuw team aan de slag. Gewapend met twee akoestische gitaren schrijven ze in korte tijd het titelnummer, de chemie is helemaal terug.

Het resultaat is een indrukwekkend album! De tien songs zijn gevarieerd en vormen toch samen een ijzersterk geheel waarbij de invloeden van Steven Wilson’s solowerk duidelijk aanwezig zijn. De eerste single, The Tipping Point, lijkt op het eerste gehoor een catchy popsong, maar als je het vaker hoort valt de gelaagdheid en het vakmanschap steeds meer op. Het refrein nestelt zich helemaal in je hoofd. Het bekende 80’s geluid wordt moeiteloos vermengd met een moderne sound. Vernieuwend en toch heel vertrouwd. Als je bedenkt dat Orzabal de tekst schreef in de laatste fase van zijn vrouw in het ziekenhuis, dan neemt het geheel ook aan emotie enorm toe.

Long, Long, Long Time heeft ook een moderne insteek met een subtiele beat en elektronische invloeden. Zodra het refrein zich aandient breekt het nummer helemaal open. Het lijkt wel of de Deense band MEW het refrein gemaakt heeft. Ik krijg steevast kippenvel bij dit nummer, prachtig, prachtig! Break The Man is een pulserend en dansbaar nummer van de hand van Curt Smith. Ook deze klinkt op het eerste gehoor wat simplistisch, maar bevat veel meer onder de oppervlakte. Let maar eens op het groovy baswerk en het subtiele toetsenspel. Het is een beetje de Permanating van het album. Tekstueel mag je het van Smith beschouwen als een vervolg op Woman In Chains.

Van de samenwerking met Sacha Skarbek en Florian Reutter is alleen het nummer My Demons overgebleven. Dat hoor je ook meteen. Het is een heerlijk stuwende song met galmende drums, elektronische invloeden en een zalig refrein. Please Be Happy en Stay zijn schitterende ballades waarbij de eerste indrukwekkende orkestraties bevat en het laatste uitblinkt in perfecte samenzang van het duo. Vocaal gezien klinken de mannen bijzonder goed, vooral de samenzang is prachtig gebalanceerd en smaakvol.

Roland Orzabal en Curt Smith hebben nog nooit ‘eenvoudig’ een album gemaakt. Alle zeven albums waren een persoonlijke en vaak ook creatieve lijdensweg. Het zijn juist dat soort zware processen die het beste in het duo naar boven haalt. Hun extreem perfectionistische insteek staat het geheel nog wel eens in de weg, maar ze doen gewoon geen concessies. Dat hoor je terug in dit album. Een perfect progpop album.