De Griekse progmetalband Tears komt hier met hun tweede ep. Dit schijfje duurt slechts elf minuten. Dat is maar half zo lang als de vorige ep, het uitstekende “Falling Certainty”. Op zich zegt dat niks, want dit nieuwste product is met zijn drie nummers plus outro weliswaar van korte duur, het is zeker niet slechts half zo amusant als z’n voorganger. Dat scheelt dan ook beslist niet de slok op de spreekwoordelijke ouzo.
Tears weet de weg naar de metalfans goed te vinden en ook de afslag naar de proggemeenschap heeft de band geen problemen opgeleverd. De Grieken werken hard en gelukkig is op deze ep de balans tussen prog en metal niet gaan overhellen naar dat laatste. Zo valt er weer te genieten van een aantal verrassende tempo- en sfeerwisselingen met het gloedvolle gitaarspel van Yannis Matagos en de zeer kundige toetsen van Costandinos Corkidas. Dat deze recht uit het hart zijn gekomen maakt de muziek van Tears zo gaaf. Tears heeft de vonk die grote branden kan doen ontstaan. Het is jammer dat dit gevonk weer op een eigen beheer ep moet plaatsvinden. Je gunt Matagos en z’n kompanen toch zo erg een vette platendeal zodat ze oneindig veel bytes meer kunnen voorzien van hun expressie. De band heeft in de persoon van Stefanos Zafeiropoulos eindelijk een vaste zanger. Met zijn gedragen bronstige stem past hij goed in het donkere totaal. Ook hij heeft die Shadow Gallery-charme, echter de indruk die z’n voorganger Panagiotis Mylonas maakte was zeer groot en daardoor is Zafeiropoulos eigenlijk onvergelijkbaar. De dramatiek is er niet minder om. Soms is de zang meervoudig neergezet, hetzij met Zafeiropoulos zelf, hetzij met Matagos.
In het vlotte metalgedeelte van opener Emptiness krioelen de zangpartijen heerlijk door elkaar. Dit nummer is trouwens ook verschenen op een compilatie-cd met allerlei andere metalbands. Het is zeer representatief voor Tears, want na het opwindende zangstuk komen de jongeheren met prachtige passages van bijvoorbeeld jazzy piano, stemmige orgelakkoorden, bijtende riffs en vurige gitaarmelodieën. Na nog wat zang aan het eind van Emptiness komt het klapstuk van de ep, I Promise You. Orkestrale klanken, sprankelende piano en smakelijke gitaarsolo’s op het puntje van het plectrum hebben hun plaats in dit slepende nummer gevonden. Taers mag dan wel de kwaliteit van een Shadow Gallery missen, de intensiteit heeft het op z’n minst. De dynamiek speelt hier ook een grote rol. De steeds maar opkomende drums geven de muziek z’n overtuigingskracht.
Dat je met een klassieke gitaar plus een overdosis temperament en talent iets moois kunt maken is in het creatieve I Can’t Forgive What Both You’ve Done te horen en dat men getalenteerd is laat toetsenist Constandinos Corkidas met een paar sublieme pianoriedels in het ultrakorte Outro nog eens blijken.
Toch (ik kan het niet genoeg zeggen) is Tears een band die drijft op zijn hartstocht. Tears is een band wiens pijlen mij recht in het hart treffen, zowel die van hun eerste als die van hun tweede ep. O ja, je kent het Griekse gezegde? Tweemaal is scheepsrecht.
Dick van der Heijde