TeleharmoniumAlbum

Op de burelen van Progwereld ontvingen we een mailtje van een lezer die een bepaald album onder de aandacht wilde brengen. Het betrof het uit 2015 stammende debuutalbum “The Mother Generator” van de Canadese band Teleharmonium. Het toeval wilde dat die lezer uit hetzelfde dorp kwam als ik en ik zag direct een projectje. Ik snorde de muziek op via internet om te beoordelen of de cd recensiewaardig was en na twee minuten was ik al overtuigd. Een paar dagen later stond de betreffende lezer met het album op de stoep en inmiddels zijn we al twintig draaibeurten verder. Voordat het schrijven van deze recensie ten einde is zullen er daar nog minstens evenveel bijkomen lijkt mij, niet zozeer om de muziek te doorgronden maar gewoon voor de fun.

Het is niet onaardig eerst even naar de bezetting te kijken. Teleharmonium gaat onder aanvoering van componist, zanger en gitarist Jonathan Kroeker de wereld in. Zijn broer Justin ondersteunt hem op basgitaar, terwijl zus Mandy het bandgeluid verrijkt met akoestische gitaar, fluit en zang. Een ander familieverband zien we bij de tweelingbroers Will en James Neufeld op respectievelijk toetsen en zang en drums. Helemaal alleen qua familie is er dan nog Adam Pauls  die de leadgitaar doet.

Er is maar een enkele luisterbeurt nodig om de grondvesten van dit album in kaart te brengen. De zeskoppige band maakt vrij toegankelijke retro prog waar de ondersteunende orgelakkoorden op de voorgrond staan, waar de ritmesectie uitbundig te werk gaat en waar de bronstige mannenzang lekker enthousiast klinkt met hier en daar een kenmerkend Bowie-snikje. Verder horen we veel vintage geluiden van onder andere Fender Rhodes en Moog plus Pink Floyd-getint gitaarwerk. Af en toe is er een akoestische gitaar of een dwarsfluit en ter afwisseling is er ook een nummer met vrouwelijke leadzang. Naast Pink Floyd zal je volgens de band zelf ook Roxy Music en The Kinks tot het vergelijkingsmateriaal mogen rekenen. Ik voeg daar nog de naam van het Britse Wally aan toe en geef je gelijk nog wat opbergruimte. Teleharmonium maakt muziek die progressief is en waar makkelijk elementen psychedelica, symfo, folk, jazz en pop in opdoemen. Toch is het geen bonte boel op de plaat, hoewel dat met het achterliggende concept wel had gekund.

De acht nummers gaan namelijk over dromen en kunnen dus alle kanten opgaan. Het siert de leden van Teleharmonium dan ook dat ze dicht bij zichzelf zijn gebleven en nergens gaan experimenteren. Variatie is niet het grootste stokpaardje van de band, toch weet Teleharmonium je al die tijd wakker te houden.

De meeste verschillen op het album hebben te maken met de structuur. Zo zijn er een handje vol nummers met een tamelijk toegankelijke opbouw waaronder opener Every Wednesday Night (She Had A Dream). Wat hier overduidelijk blijkt is dat de muziek lekker levendig is opgenomen. Neem de combinatie orgel-drums en hoor een haast Britpop-achtige stuwing. Je hoort die steeds. Ook het van enkele korte solo’s voorziene What Costly Uncles heeft deze drive. Het album telt twee epische nummers waarbij vooral het door Pink Floyd uit de beginjaren ’70 geïnspireerde The Influencing Machine hoge ogen zal gooien. De leadgitaar klinkt er lekker slide-achtig en de Moog moddervet. Opmerkelijk is het stuk met de jazzy Fender Rhodes. Denk aan The Doors maar ook aan Caravan. Van een geheel andere garnituur is het door zus Mandy geschreven Love: The Invisible Clock. Dit gaat wat hippie-achtig van start, maar krijgt al snel iets van Earth And Fire temeer omdat de stem van Mandy erg doet denken aan die van Jerney Kaagman. Noemenswaardig is ook The Past Is Particles met z’n Stairway To Heaven-intro en z’n prachtige thema. Het album sluit af met de andere epic (eigenlijk een mini-epic), het bijna tien minuten durende titelnummer. De dwarsfluit in de intro komt perfect op tijd en dat lijkt me iets dat niet volgens beredenering maar puur op intuïtie is gedaan, zoals het gehele album me uit het hart lijkt te zijn gegrepen.

Ik kan heel veel met deze plaat. Naar mijn idee staat er geen verkeerde noot op en ik hoop dan ook dat ik binnen niet al te lange tijd iemand die bij mij op het dorp woont kan tippen over een tweede Teleharmonium-album.

Dick v/d Heijde