TelepathAlbum

Wanneer de herfst zijn intrede doet, de dagen korter worden en de bladeren langzaam verkleuren, heb ik al snel behoefde aan muziek met een stormend karakter. Ritmes die als een gure wind blazen door een bewolkte regendag. Klanken die de schemering spannend maken. In dat opzicht tref je bij Telepath veel moois aan.

Hoewel je het niet op eerste gehoor opmerkt, heeft Jacobom Holm Lupo, bekend van onder meer White Willow, deze plaat geheel zelf ingespeeld. Hij toont zich hiermee een veelzijdig muzikant. Daarenboven komt hij hier met een heel intrigerende stijl op de proppen. De muziek op dit album stoelt voornamelijk op doom metal en hardrock, hetgeen zich uit in gitaarwerk dat schakelt tussen de zware bromtonen van Black Sabbath en de symfonische hardrock van Uriah Heep. Hieraan wordt nog een goede scheut analoge elektronica toegevoegd, specifiek die van horrorsound tracks van eind jaren ‘70 (en begin jaren ‘80). Zo zijn veel klanken overduidelijk geïnspireerd door Goblin en John Carpenter. Het is gevarieerde muziek met expressieve arrangementen waarin een lugubere sfeer welhaast belangrijker is dan het betere scheur- en hakwerk. 

Dat deze stijl zijn vruchten afwerpt, merken we onder meer op The Dark Blood Of Fate. De melodieën bewegen zich aanvankelijk langzaam en spookachtig voort, maar halverwege neemt het tempo toe. De drums drijven hier de spanning op, hoewel die rol al snel wordt overgenomen door de gitaar, waarna Mellotronpartijen een laaghangende mist gieten over een doom metal-ondergrond. Het heeft iets gotisch. Heel intrigerend en beklemmend! Ook Bad Machine bevat een geestig mysterie. De macabere, glazen percussie en schelle tonen impliceren een zeker gevaar dat wordt onderstreept door de dreigende bastonen. De mechanische ritmes doen zelfs vermoeden dat wat het donker herbergt niet geheel menselijk is. Ook de meer gitaargedreven momenten overtuigen. Hardrocknummers als Race Into The Wasteland zouden bij een minder sterke artiest al snel afgezaagd overkomen, maar doordat het gitaarspel hier erg sprankelend klinkt en de riffs gedreven zijn, voelt deze compositie fris aan. Overduidelijk is dit een nummer dat met veel plezier is gemaakt. Het heeft bovendien een heerlijke onstuimige sfeer. Een achtervolging in niemandsland, waarbij de gitaren plankgas geven en vervolgens scheuren naar een fantastische solo die de rockrit op smaakvolle wijze concludeert. Deze plaat staat vol met dit soort interessante instrumentale verhandelingen.

Echt minpunten tref ik niet aan. Wel heb ik het gevoel dat de composities nog wat uitwerking verdienen. De drie poten – hardrock, doom metal, horror soundtracks – waar deze muziek op stoelt, zouden beter met elkaar vermengd kunnen worden om zodoende een nog stevigere vuist te maken. De stijlen staan nu iets te vaak naast elkaar. Ook ontkom ik niet aan het gevoel dat de muziek soms net iets te vroeg stopt; alsof de nummers nog een paar interessante wendingen konden bevatten. Het album voelt zo te veel aan als een tiental korte impressies die niettemin op zichzelf al zeer genietbaar zijn.

“Mental Mutatations” is daardoor een overtuigend album dat aanvoelt als een zeer aangename collage van jaren ‘70 muziek met een moderne twist. Een betere vermenging had weliswaar een sterkere plaat opgeleverd, maar ook nu is dit nog steeds een album dat heerlijk wegluistert. Het is over voordat je er erg in hebt en bevat zeer aangenaam, schemerig luistervoer: onontbeerlijk tijdens deze regenachtige najaarsdagen!