TelergyAlbum

Telergy is de schepping van Robert McClung die het na ruim 20 jaar tijd vond zijn liefde voor progressieve muziek zelf ten gehore te brengen. Dat heeft hij gedaan door het Bijbelse verhaal van de uittocht van Israelieten uit Egypte in noten en tekst te vertalen: “The Exodus”. Het is wat Amaseffer ook deed op “Slaves For Life”.

Conceptalbums, rock opera’s en muzikale projecten. We kennen ze binnen ons genre in alle soorten, maten en varianten. Tot op zekere hoogte verschilt Telergy niet van al die andere. Het verschil wordt gemaakt door de samenstelling van dit bonte gezelschap, het instrumentarium en het brede spectrum aan stijlen binnen de progressieve muziek. De aanpak die McClung heeft gekozen is vrij opmerkelijk. De in de Verenigde Staten woonachtige muzikant heeft gebruik gemaakt van getalenteerde klassiek geschoolde muzikanten en vocalisten van over de hele wereld. Maar het grootste aandeel in de muzikale uittocht heeft McClung zelf. Kijkend naar de instrumenten die hij speelt moet hij wel de multi-instrumentalist in de ware betekenis van het woord zijn.

Het verhaal van “The Exodus” wordt hier vanuit het perspectief van een oma aan haar kleinzoon in een vertellende vorm overgebracht. Mijn aanvankelijke angst om voorafgaand aan elk nummer een stuk van het verhaal te moeten horen, blijkt voor een deel ongegrond. Toch vind ik de gesproken stukken storend werken op de muzikale beelding van het album. Het liefst had ik de ongeveer 70 minuten muziek ononderbroken beluisterd.

“The Exodus” is voor een groot deel instrumentaal. Behoudens dan enkele gesproken stukken en de soms aanwezige klassieke en Hebreeuwse zang. Muzikaal krijgt de luisteraar wél het nodige voor de kiezen. Fraaie klassiek getinte stukken worden afgewisseld en verweven met je reinste progressieve metal. In die brute stukken doet de muziek regelmatig denken aan Rhapsody Of Fire, Symphony X, maar ook Chain en Frameshift van Henning Pauly. De instrumentale mix van klassiek en metal deed me soms ook denken aan het Duitse klassieke metalgezelschap Koyaanisqatsi. Naast deze referenties komen tal van andere uit de prog herkenbare stukken voorbij. Daarbij bewijst McClung zowel op snaren (David Gilmour) als toetsen (Clive Nolan) goed uit de ‘vingers’ te kunnen.

Na een dozijn nummers van anderhalve minuut tot meer dan een kwartier, is de Bijbelse koek na 70 minuten op. Zelfs na diverse luisterbeurten is er bij mij niet veel van blijven hangen. Daarvoor is dit album te fragmentarisch en schiet het teveel verschillende kanten uit. Het neemt niet weg dat McClung het heeft aangedurfd met “The Exodus” zijn nek uit te steken en een genietbaar album neer te zetten dat zijn weg onder een breed publiek zal vinden.

Hans Ravensbergen