TEMIC Album

Wat krijg je als je vier leden van verschillende bands bij elkaar zet? Dat hangt af van wie je het vraagt. Mijn antwoord zou zijn: “Een nieuwe band”. Een platenlabel zou zeggen: “Een supergroep”. Ik vind dat we die term echt moeten afschaffen. De term ‘super’ moet je verdienen. Leden van verschillende bands bij elkaar zetten is geen garantie voor een ‘superalbum’. Er is niets supers aan. Ga het eerst maar eens waarmaken.

TEMIC is zo’n nieuwe band. Hij bestaat uit zanger Fredrik Bergersen (Maraton, 22), Eric Gillette (The Neal Morse Band) op gitaar, drummer Simen Sandnes (Shining, Arkentype) en Diego Tejeida (Devin Townsend, ex-Haken) op toetsen. Eric Gillette en Diego Tejeida speelden eerder samen in Mike Portnoy’s Shattered Fortress. Er was meteen een klik en een afspraak om ‘ooit iets samen te gaan doen’. Toen corona alles plat legde, zagen de twee kans om aan de slag te gaan.

“Terror Management Theory” is een album dat je kunt plaatsen in het rijtje Threshold, Leprous en Tesseract: progmetal waarin de melodie en het refrein centraal staan. Als je de nummers zou ontdoen van de gitaarriffs en drums, dan zou je prima songs overhouden. Dat het viertal zijn mannetje staat wordt op dit album wel duidelijk. Luister alleen maar naar het instrumentale tussenstuk op Skeletons. Daar wordt echt wel even een visitekaartje afgegeven. Zowel op toetsen als gitaar gaat het heerlijk even helemaal los. Groot compliment voor gast bassist Jacob Umansky, hij speelt geweldig op het hele album. Ik zeg: inlijven die man. 

De band weet een aantal valkuilen behendig te vermijden. Zo is er goed aandacht besteed aan variatie. Elk nummer heeft echt wel zijn eigen stijl en ze vallen weinig in herhaling. Vooral Diego Tejeida is een belangrijke smaakmaker die elke keer een frisse bijdrage weet te leveren. Of hij nu pontificaal op de voorgrond treedt, of juist de boel subtiel inkleurt, hij weet steeds op prettige wijze zijn stempel te drukken. Daarbij is de band ook zo verstandig zich niet te verslikken in te lange nummers. Ze houden het redelijk puntig en daarmee wint hun muziek aan kracht. Ook fijn: Fredrik Bergersen is een prima zanger. Hij heeft lekker wat bravoure in zijn stem en staat prima zijn mannetje.

Eric Gillette kennen we vooral als vaste gitarist van The Neal Morse Band en daarin stelt hij nooit teleur. Op dit album mag hij nog meer van zijn kunnen etaleren. Ook de typische metalsolo’s gaan hem prima af. Zoals de korte maar watervlugge solo op het einde van Acts of Violence. Maar ook voor beukende riffs draait hij zijn hand niet om. Hij moet enorm veel plezier gehaald hebben uit de krachtpatserij in Friendly Fire, waarin hij alle registers open mag trekken! In combinatie met de toetsentapijten van Diego Tejeida klinkt het behoorlijk overdonderend.

Tegenover deze meer technische nummers staan bijvoorbeeld Paradigm en Count Your Losses. Hier staat vooral het refrein centraal. Bij het laatstgenoemde nummer pakt dit het best uit. Het blijft de hele dag in je hoofd rondzingen en is lekker pakkend. Het album wordt afgesloten met het episch aanvoelende Mothallah, waaraan ook twee koren meewerken. Het geeft het geheel een filmisch  gevoel. 

En zo glijdt een klein uur aan muziek in no time aan je voorbij. Een heerlijk album voor tijdens je workout of voor in de auto. Volume hoog en knallen maar! “Terror Management Theory” is geen ‘superalbum’ maar krijgt wel een dikke voldoende.