TempestAlbum

Samen met bassist Mark Clarke richt drummer Jon Hiseman in 1972 Tempest op, nadat hij met Clarke enige jaren deel heeft uitgemaakt van Colosseum. Een groep die van grote betekenis is geweest bij de ontwikkeling van de Britse jazzrock. Samen met Allan Holdsworth en Paul Williams (een duo dat ook in de jaren tachtig zal samenwerken) wordt begonnen aan de opnames van het eerste album, waarvoor Hiseman al een handjevol songs heeft geschreven. Ondertussen slaat hij zelfs een aanbod van Robert Fripp af om King Crimson te komen versterken: de drummer heeft meer behoefte aan een eigen groep. Het resulteert in twee albums met wisselend succes.

Natuurlijk is de combinatie van snaren- en akkoordengoochelaar Holdsworth en krachtdrummer Hiseman op papier al een spannende. De gitarist draagt tevens bij aan een aantal stukken en heeft zich nog niet die grillige stijl eigen gemaakt die hij een paar jaar later, als lid van Soft Machine, verder zal ontwikkelen. Toch laat hij in een aantal korte solo’s, zoals in Brothers, al een korte voorbode horen op wat nog komen gaat. Verder speelt hij met name ritmepartijen op deze elpee en gebruikt hij regelmatig een wah wah pedaal. Het manisch klinkende Gorgon is een gewaagde opener met een klagerig zingende Williams, die flink is beïnvloed door Jack Bruce en Ian Gillan. Foyers Of Fun is, om via Bruce de link met Cream te leggen, bijna een complexere versie van Sunshine Of Your Love, zeker gezien het akkoordenschema. Bassist Mark Clarke beweegt zich door het volle geluid van Hiseman heen en volgt vaak de melodielijnen van Holdsworth.

Erg spannend en opzienbarend is het allemaal niet; de kwaliteit is lang niet zo hoog als wat Hiseman eerder met Dave Greenslade en andere ex-collega’s maakte bij Colosseum. En nog belangrijker: een echt eigen geluid heeft Tempest niet. Het ene moment hoor je flarden Cream en Deep Purple langskomen, terwijl even later een pure Black Sabbath-riff wordt geleend. Toch staat op het tweede deel van deze plaat wat meer opvallend materiaal. Grey And Black is een rustpunt en tilt de plaat op vocaal gebied naar een hoger niveau en Strangeher is een logge boogie in Southern Rock-stijl met een wereldsolo van Holdsworth. Voor fans van zijn werk verplichte kost. Dat geldt ook voor afsluiter Upon Tomorrow, waarin de gitarist viool speelt. Op het podium krijgt het viertal steun van gitarist Olle Hassall (er bestaat een geweldige BBC In Concert-aflevering met uitgesponnen versies van tracks van het debuutalbum), maar dat zint Holdsworth niet en hij verlaat de groep, evenals Paul Williams.

Tempest maakt nog een tweede album, voordat het kaarsje vroeg uitgaat en Hiseman andere paden gaat bewandelen, veelal samen met zijn vrouw Barbara Thompson, en er zelfs nog een reunie van Colosseum volgt. De kans dat ook de oorspronkelijke leden van Tempest ooit nog bij elkaar komen is zeer klein. Dankzij Esoteric leeft het werk van de groep voort. “Tempest” klinkt nog steeds fris, maar die verpakking is helaas niet altijd zo goed als de inhoud. Daarvoor worden er in deze 35 minuten teveel muzikale knipogen naar andere bands gegeven en blijkt het progressieve in de muziek te beperkt te zijn.

Wouter Bessels