Tempus CucumisAlbum

Het Belgische tweetal Tempus Cucumis heeft onderhand al een behoorlijk aantal werkstukken op zijn naam staan, maar ik moet eerlijk toegeven: ik had nog nooit van ze gehoord. En tot mijn verbazing gold dat ook voor discogs.com. Dat dat geheel niet terecht is, leg ik hieronder uit.

Het eerste nummer op hun zevende cd, “Rêves”,  –8522- is een transparant klinkend instrumentaal stuk met vrij modern drumwerk, een beetje een mix van postrock en dromerige jazz(rock). Het stuk Rêves valt uiteen in vier stukken, en vreemd genoeg beginnen we met deel 2; deel 4, 3 en 1 volgen later, verspreid over het album. Dit eerste stuk (nummer 2 dus) is vooral een etalage voor de gitaar: crunchy, tokkelend, scherp en hoog, het komt allemaal langs, en tussendoor danst een melodieuze piano.

De prog is wat dominanter op It’s All Right, The Sun Is Shining Today met alweer die gitaar+piano combi en de nodige krachtige solo’s. Tijdens het volgende deel van Rêves introduceert de ritmegitaar een zeker mate van spanning en moet ik regelmatig denken aan Gentle Giant en de latere King Crimson; misschien een gevolg van de klassieke training van de bandleden. De mix van jazzrock en prog vinden we ook op Towards Nowhere waar het losse drumwerk Leprous’ Baard Kolstad in herinnering brengt. Dit keer echter zijn de toetsen dominant aanwezig, en is het resultaat enigszins funky te noemen.

Vreemde eend in de bijt op dit album is In a Bar Somewhere met de verhalende zang van Jonas Veirman. De tekst suggereert een liefdesliedje, iets dat je op een progalbum niet al te vaak tegenkomt. Gevoelig en weemoedig gitaarwerk, geshuffelde drums, en naar het einde toe laat Jonas steeds meer het achterste van zijn tong zien. Mooie zanglijnen en een sterk, ruig tussenstuk completeren het geheel. Bijzonder nummer.

Met Rêves 3 zijn we weer terug bij de melodieuze fusion/jazzrock, terwijl Interbellum op dit album uit het stevigste vaatje tapt: het flitsend toetsenwerk doet aan Derek Sherinian denken, terwijl er net als bij de meeste andere nummers ook ruimte is voor lyrisch gitaarwerk en vriendelijk toetsen-/pianospel. We sluiten vrij kalm af met Rêves 1, waarin lange sustain op de gitaar het geheel naar shoegaze/postrock doet neigen.

Samengevat ligt de nadruk bij Tempus Cucumis op “Rêves” op het gevarieerde gitaarwerk, vaak ondersteund door melodieus pianospel. Hierbij gaat de stijl met name richting jazzrock, maar ook de gemiddelde liefhebber van instrumentale prog moet hiermee goed mee uit de voeten kunnen. De ritmiek doet vrij modern aan, en denk dus niet zo zeer aan de jazzrock van de jaren zeventig, maar aan een moderne variant als Plini. Hierbij moet aangetekend worden dat Tempus Cucumis qua genre-invloeden gevarieerder voor de dag komt.