Tempus Fugit

Chessboard

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Brazilië
Label: Masque Records
MySpace: www.myspace.com/tempusfugitofficial
Tracklist
Pontos de Fuga Part I (1:12)
Part II (3:27)
Unfair World (7:58)
Only to be with You (10:07)
The Princess
a) My Princess (4:23)
b) Tears from the Sky (3:20)
5. Chessboard
a) The Game of Life (11:03)
b) The Living (8:27)
André Mello: toetsen, zang
Ary Moura: drums
André Ribeiro: basgitaar
Henrique Simões: gitaar

Met medewerking van:
Mirna Bertling: zang
José Roberto Crivanno: gitaar
Pedro Peres: basgitaar
Fernando Sierpe: zang
Chessboard (2008)
The Dawn After The Storm (1999)
Tales From A Forgotten World (1997)

Ik heb iets met deze band en dan met name met het geweldige album “The Dawn After The Storm”. Toen ik met mijn toenmalige compagnon Christian Bekhuis een heel weekend had uitgetrokken om aan de eerste versie van Progwereld te werken, introduceerde hij mij dit album. Daarom associeer ik dat album altijd met de start van Progwereld.

Eigenlijk wist ik helemaal niet dat Tempus Fugit in 2008 een nieuw studioalbum had uitgebracht. Het was het platenlabel die deze cd mee stuurde samen met een stapel andere (nieuwe) releases.

De band is vooral instrumentaal gezien erg sterk. Ze maken een mooie mix van symfonische rock met neo-prog. Op het eerder genoemde album “The Dawn After The Storm” was het gros van de nummers instrumentaal. De nummers waarin gezongen werd, reken ik bij de mindere tracks van het album. Op dit album is deze verhouding meer andersom. Een aantal nummers is instrumentaal en op de meeste neemt André Mello de zang voor zijn rekening. Hij is niet bepaald een goede zanger en zijn uitspraak is ook niet zo best. Dan doet gastzangeres Mirna Bertling het iets beter. Maar haar stem is veel te vlak om ook maar een beetje indruk te maken. Wanneer deze twee samen zingen, zoals in het zoetgevooisde My Princess, klinkt het al een stuk beter.

Ook hier moet de band het dus van de instrumentale stukken hebben en gelukkig zitten die volop in dit album. André Mello is dan een gebrekkig zanger, hij is een geweldig goede toetsenist. Hij switcht moeiteloos van typische neo-prog solo’s naar mooie sfeertapijten. Ook gitarist Henrique Simues laat ons veel moois horen. Neem bijvoorbeeld zijn indrukwekkende en snerende solo op Tears From The Sky. Prachtig. In het lange stuk The Game Of Life doet de muziek me denken aan die van In Nomine en ook wel Albatros. Groot nadeel is dat de drums van Ary Moura regelmatig veel te veel achter in de mix zitten, waardoor zijn roffels en fills niet lekker uit de verf komen.

En dan ben ik meteen aangekomen bij de achilleshiel van dit album. De productie. Een album als dit verdient een heldere transparante productie of een mooie warme productie. Beide is niet het geval. Ik snap niet dat de band zelf niet hoort dat het op productiegebied rammelt aan alle kanten. De muziek klink dof, alsof er een vlies overheen ligt. Ik moet steeds mijn treble naar boven bijstellen en dan nog is het behelpen. In het refrein van Unfair World is de zang van André Mello bijna helemaal weggedraaid. Alsof hij het nummer inzingt vanaf het toilet naast de studio. En ook het dubbelen van zijn stem pakt hier helemaal niet goed uit.

En dan kan de (instrumentale) muziek nog zo goed zijn, als alles dof klinkt, dan is er geen redden meer aan. Mij gaat dat alleen maar irriteren. Jammer.

Maarten Goossensen

Send this to a friend