Ten JinnAlbum

 Er zijn van die groepen die beter kunnen blijven spelen in hun plaatselijke bar. Als je aldaar bent, met je pilsje in je hand, je vrienden aan je zijde en een band als Ten Jinn treedt aan op het krappe podium, dat je dan denkt: “Hey, wauw, leuke band!”. Ten Jinn is dan een leuke band met korte puntige songs, die duidelijk de invloed van zowel Echolyn als Gentle Giant verraden en ook in de persoon van John Paul Strauss een behoorlijk goede zanger hebben. De Amerikaanse groep schotelt ons 13 liedjes voor die vol zelfvertrouwen en optimisme worden ingezet. En daar zit nu net het probleem. Het zijn 13 liedjes. Meer niet. Het is geen coherente plaat.

Ware het maar hele goeie liedjes, dan was er niets aan de hand. Maar de eerste vijf tracks laten hoegenaamd geen indruk achter. Toegegeven, de composities zitten goed in elkaar en er wordt gedreven gemusiceerd, maar de refreinen ontberen pit en zelfs het licht-symfonische instrumentale Legend Of Green is als een compositie die niet ‘af’ is. Na verloop van de plaat gaat de stem van Strauss ook nog eens mateloos irriteren, met zijn constante ‘ohh’ en ‘yeahh’ door de hele plaat heen. En wat voor een Hammondorgel moet doorgaan (misschien is het wel een echte) zal ook elke fan van dit instrument doen gruwen. Ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat “Alone” een zwakke plaat is, die rammelt van de slechte composities. Erger nog, de cd toont geen enkele samenhang. Het is alsof je naar een hele zwakke Echolyn-cd zit te luisteren.

Het meest symfonische nummer is How It Goes, maar het is ook zo mogelijk het slechtste nummer. De vele tempowisselingen, de saaie solo’s en het knullige samenzang kunnen niet verhullen dat het nummer slechts weinig voorstelt. Andere composities, zoals de door de piano verpeste I’ll Be There of de licht akoestische Too Late Now, laten weinig tot geen indruk achter. Het zijn niet eens slechte nummers, maar de melodieën weigeren zich hardnekkig een vast plekje in je hersenen toe te eigenen.

Toch fijn dat ik deze cd mag recenseren. Kan ik jullie, als lezers van Progwereld, fijn waarschuwen met een grote boog om Ten Jinn te gaan. Treden ze echter op in je plaatselijke pub, dan moet je zeker gaan kijken.

Markwin Meeuws