TeramazeAlbum

Het jaar 2019 heeft ons al een behoorlijk aantal prog metal platen gebracht. Het uit Australië afkomstige Teramaze doet ook een duit in het zakje met fraaie releases die al over ons zijn uitgestort. Vanwege de flink gevulde vijver met prog metal bands ligt de standaard om op te vallen tegenwoordig behoorlijk hoog. Gelukkig slaagt deze band er goed in om over de hoge lat te springen. Dat is ook geen overbodige luxe, want met bijna zeventig minuten muziek is deze plaat een lange zit. Dan is het maar goed dat het gebodene de nodige kwaliteit bezit.

Oorspronkelijk geworteld in de thrash metal is de band steeds meer geëvolueerd tot een volbloed prog metal raspaardje. Van die thrash wortels is eigenlijk alleen in The One Percent Disarm iets terug te horen. De muziek is nog steeds erg stevig, maar staat ook bol van de goede melodieën en zanglijnen. Verantwoordelijk voor het laatste is de op het oude nest teruggekeerde Brett Rerekura. Zijn veelvuldig meerstemmig gezongen partijen zorgen ervoor dat de nummers al vrij snel in het geheugen blijven hangen.

Vanaf het moment dat de orkestrale toetsenintro van openingsnummer Fight Or Flight overgaat in de eerste van de vele stevige gitaarriffs van het album weet je al waar je aan toe bent. Zoals gitarist en componist Dean Wells het verwoordt, is eigenlijk het meest treffend. Hij is gek op progressieve metal, maar schrijft ook heel graag popsongs. Combineer die twee en je krijgt iets als “Are We Soldiers”. Voor de echte popliefhebber valt hier overigens helemaal niets te halen. Dit is echt wel een behoorlijk stevig album geworden. Het titelnummer is wat dat betreft illustratief: ondanks een zeer catchy refrein is dit een prog metal song pur sang. De liefhebbers van bands als Evergrey of Tomorrow’s Eve vallen hier zeer zeker geen buil aan.

Het allerlekkerste wordt hier wel tot het laatst bewaard. Het twaalf minuten durende slotstuk Depopulate is een exercitie om je vingers bij af te likken. Rustige passages worden afgewisseld met harde riffs en een aantal flitsende solo’s. Dit alles op een prachtig toetsentapijt van Jonah Weingarten. De al genoemde zang van Rerekura is de kers op de taart. Het wat abrupte einde is het enige smetje op dit prijsnummer.

Teramaze doet met “Are We Soldiers” een serieuze gooi naar de award voor beste prog metal release van 2019. Of ze deze fictieve award zullen winnen, valt te betwijfelen. Daar is de muziek net niet onderscheidend genoeg voor. Desondanks is dit goed genoeg om tot het laatst te blijven meestrijden om de titel.

Ralph Uffing