Tesis ArsisAlbum

Het debuut van Tesis Arsis, “Ilusoes”, blijkt het werk te zijn van de Braziliaan Anderson Rodrigues, die in vijf lange instrumentale tracks zijn kunsten aan de wereld tracht te verkopen. Deze inwoner van Rio De Janeiro blijkt gelukkig begiftigd met een groot talent op de elektrische gitaar, een zeer redelijk talent op het toetsenpallet en tenslotte ook gelukkig een groot gevoel voor compositie en melodie. Samen met een groot geduld en een geduldige drumcomputer knutselde hij helemaal alleen “Ilusões” in elkaar, een mooi werkje boordevol ruim uitgemeten melodieën, klankkathedralen en goed uitgewerkte gitaarthema’s.

In het land van de zelfknutselaars die instrumentaal werken en ook nog eens aardig gitaar kunnen spelen, geldt Mike Oldfield als voornaamste voorbeeld en leidraad. Gezien de ’tubular bells’ die in bijna elke track wel te horen zijn, is Rodrigues daar geen uitzondering op. Toch kan deze cd van Tesis Arsis moeilijk als een regelrechte Oldfield persiflage worden gezien, zoals we zo vaak cd’s op deze site bespreken. Want dat moet wel gezegd worden: het aantal ‘home made’ symfo-knutsel pakketten dat door de symfonische hobbyboer verkocht wordt, is waarschijnlijk fenomenaal. Wij bij Progwereld denken soms wel eens dat er in elk land, in elke stad wel een dergelijke zelfknutselaar zit. Wij vrezen zelfs soms dat op menig zolderkamertje ter wereld een uitgerangeerde muzikant zit die op één of andere manier aan té veel geld is gekomen en bovendien zijn cd’s puur maakt om familieleden en recensenten mee te pesten. Wij zijn haast waarlijk tot de overtuiging gekomen dat cd’s weliswaar te duur zijn, maar het maken van cd’s te goedkoop.

Echter, hadden zij alle de kwaliteit van Tesis Arsis, “Ilusoes” dan hoorde je mij niet klagen. Nu denk ik helaas dat deze cd slechts een bijzonder klein (prog) publiek zal bekoren. Het is geen meesterwerk, maar het is wel een alleraardigst symfonisch ‘genotsproductje’, zonder veel poespas aan de man gebracht. Na een behoorlijk aantal keer luisteren merk je dat het een prima achtergrondwerkje is, om niet te zeggen dat het instrumentale geneuzel soms vervaarlijk dicht in de buurt komt van new age, al zal het voor een liefhebber van deze stijl veel te druk overkomen.

Het titelnummer en openingsnummer Ilusoes is representatief voor de hele cd. Dit nummer opent gelijk met het voornaamste basiselement van Tesis Arsis, een aangename elektrische gitaarmelodie over zware kerkorgelachtige toetsentapijten. Verderop in het nummer zal Rodrigues naarstig het basisthema uitwerken in allerlei op zich prima solo’s, maar gelukkig houdt hij de basismelodie tamelijk goed vast. Het knappe is dat de structuur van alle vijf nummers eigenlijk tamelijk eenvoudig is en toch de doorgewinterde luisteraar telkens iets nieuws biedt. Toch is het zeker geen muziek om aandachtig naar te luisteren. Daarvoor gebeurt er eenvoudig te weinig.

Nee, een schokkend nieuw meesterwerk is dit zeker niet. Als de beste man zijn complete backcatalogus niet naar ons postadres had gestuurd, had ik waarschijnlijk nooit van de beste man gehoord. Hoe moet je zoiets dan voor je lezers uiteindelijk beoordelen? Ik zou zeggen op prijs-kwaliteitsverhouding. De kwaliteit is goed, maar niet briljant. Is de prijs hoog (normale prijs van een cd dus), dan zou ik Tesis Arsis voor een andere laten. Ligt hij in de ‘nice-price’-bakken? Gelijk meenemen!

Markwin Meeuws