TexturesAlbum

Nadat de band Textures met “Polars” de Nederlandse metalscene bestormde en met het vervolg zijn plekje met verve verdedigde, is daar de belangrijke derde plaat. Kan het gezelschap de verwachtingen die met de eerste platen zijn opgebouwd waarmaken? Verzanden ze in geëxperimenteer of is er geen progressie meer te bespeuren? De fan kan gerust zijn. Met “Silhouettes” levert Textures een meesterwerk af.

Met het eerste nummer Old Days Born Anew trekt de band fel van leer. Drummer Stef Broks laat even zien dat blastbeats ook tot zijn vaardigheden behoren en Erik Kalsbeek schreeuwt er nog overtuigender overheen. Vooral de momenten dat zijn brulstem de hoogte in schiet zijn erg indrukwekkend. Het geeft net dat beetje variatie dat zo vaak ontbreekt bij andere zangers die zich van deze stijl bedienen. Vervolgens is daar een rustpunt, waarin Kalsbeeks cleane zang erg goed tot zijn recht komt. Zo wisselen hard en zacht elkaar voortdurend af. De dynamiek tussen bruut en rustig, tussen technisch en sfeerscheppend, is nog beter uitgewerkt dan op de vorige platen, zonder dat daarbij aan agressie wordt ingeboet. De nummers zijn daardoor iets minder diffuus, maar voor de fans van het technische werk valt er nog genoeg te halen: in Laments Of An Icarus bijvoorbeeld vliegen de polyritmes je om de oren. De invloed van een band als Meshuggah is dus nog duidelijk aanwezig en het geluid van Textures op dit album doet af en toe ook wat aan Gojira en Strapping Young Lad denken.

Doordat er zo goed afgewisseld wordt, krijgen zowel de harde als de rustige stukken meer ruimte om te ademen en wordt de luisteraar niet murw gebeukt. De muziek van Textures is een precisiebombardement. Het knalt als een gek, maar vliegt nergens uit de bocht. Dit is voor een deel te danken aan de fantastische muzikanten die de band in huis heeft. Het is ook zeker te danken aan het feit dat de band bij alle aspecten van deze cd een dikke vinger in de pap heeft gehad. Gitarist Jochem Jacobs zorgde voor een hele vette productie en ook het mooie artwork is van de band zelf afkomstig.

Textures blijft een moeilijke band om te duiden. Het nummer Awake bijvoorbeeld neemt de luisteraar mee, om er elke keer een schepje bovenop te doen, terwijl je bij State Of Disobediance meteen een moddervette groove om de oren krijgt. Toch klinken ze nog onmiskenbaar als Textures. Ze hebben een duidelijk eigen geluid dat inmiddels in het buitenland bij bands als Periphery en Tesseract al veel navolging krijgt en dat is best terecht.

Hun debuut was van een hoog niveau en dat konden ze met “Drawing Circles” evenaren. Dit album laat echter zien dat Textures een topband is, want de mannen hebben de stijgende lijn voort kunnen zetten. Het geluid is verbreed zonder concessies te doen of hun eigen gezicht te verliezen. Al deze dingen maken “Silhouettes” tot een prachtplaat, niet alleen binnen het genre, maar voor de moderne metal in het algemeen.

David Nummerdor