Aaron Clift Experiment, TheAlbum

Midden 2016 werd The Aaron Clift Experiment uitgenodigd voor een optreden tijdens het roemruchte Amerikaanse RosFest festival in 2017. Om een uitgebreidere en meer gevarieerde setlijst te kunnen presenteren werd besloten om nieuw materiaal  te schrijven speciaal voor dit concert. Hieruit werden vier nieuwe songs geboren. Deze vier composities vormden uiteindelijk de basis voor een nieuw album en zo kon het gebeuren dat de band zichzelf begin 2018 terugvond in de studio met negen, goed gerepeteerde songs, klaar om te worden opgenomen. Gekozen werd voor een meer bandachtige vibe dan bij de vorige albums. En dat is wel te horen, de energie spat ervan af met rauwe gitaren, bas en drums die echter wel als een coherent geheel klinken.

Omdat vaste gitarist Eric Gutierrez kort voor de opnamen de band verliet werd er voor diverse nummers de hulp van andere studiogitaristen uit de omgeving van Austin ingeroepen. Dat resulteert in een vrij stevig gitaargeluid dat afwisselend doet denken aan Texaanse bluesrock (Faith), Rush (Last Crash, Wild Hunters), Queen (Better Off Before), Deep Purple (Savage In A Fancy Suit) en The Flower Kings (Castle In The Sky). De gastgitaristen leveren over het algemeen lekkere rauwe solo’s af die de gemiddelde rock-cliché’s echter maar zelden ontstijgen.
Genoemde bands verraden al de nodige proginvloeden. Die worden verder uitgewerkt in passages met onregelmatige maatsoorten, tempowisselingen en een aantal klassieke hooks in refreinen en een ‘bijna’ kloon van Rain And Tears van Aphrodite’s Child in de vorm van If All Goes Wrong, compleet met Mellotron.
Frappant is de bijdrage van gitariste Arielle aan de song Better Off Before. Het nummer draagt onmiskenbaar de vaudeville-kenmerken van bands als The Beatles, maar vooral Queen. Het gitaarwerk in deze compositie lijkt dan ook als twee druppels water op dat van Brian May. Wie schetst mijn verbazing als na enig snuffelwerk op het internet blijkt dat deze jonge gitariste een leerling van Brian May is en tevens heeft samengewerkt met Eric Johnson.

Het toetsenspel op dit album fungeert veelal op de achtergrond, is vaak eenvoudig en zelfs één-dimensionaal. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de bonus-track Back To The Water.
Fraai is de ballad Absent Lovers die zich later ontwikkelt tot een ware Kansas-achtige battle tussen viool en gitaar. Zo kunnen we concluderen dat het derde Aaron Clift Experiment op compositorisch en instrumentaal vlak aanzienlijk beter geslaagd is dan zijn voorganger Outer Light, Inner Darkness.

Waar het echter “All Goes Wrong” is bij de vocalen. Al bij de openingstrack manifesteren zich in de krachtige aanzetten teveel zanglijnen die te ruim buiten de lijntjes kleuren. Dit verschijnsel herhaalt zich met regelmaat over het hele album en vindt zijn trieste dieptepunt in Back To The Water. Jammer, want deze band heeft zeker potentie, maar om deze potentie waar te maken zal er iemand anders de stembanden moeten gaan beroeren.

Math Lemmen