Aaron Clift Experiment, The

Outer Light, Inner Darkness

Info
Uitgekomen in 2015
Land van herkomst: Verenigde Staten
Website: www.aaronclift.com
Tracklist
Kissed By The Sun (7:40)
Locked (5:23)
Fragments Of Sleep (4:37)
Your Arms Hold Them To The Dark (4:20)
Aoide, Goddess Of Song (5:58)
The Last Oasis (8:36)
Moonscape (12:05)
Bathed In Moonlight (7:27)
Your Arms Hold Them To The Dark (Acoustic Version) (3:40)
Kissed By The Sun (Single Version) (3:59)
Aaron CLift: zang, toetsen
Eric Gutierrez: gitaar
Devin North: basgitaar
Joe Resnick: drums

met:

Behnam Arzaghi: viool
Diana Burgess: cello
Oscar Dodier: viool
Corina Santos: viool
Michael Zahlit: altviool
Outer Light, Inner Darkness (2015)
Live At One 2 One Bar (2013)
Lonely Hills (2012)

Bijna alle kunst, goed en slecht, gaat op de een of andere manier wel over dualiteit: het contrast tussen tegengestelde waarden: licht en donker, goed en kwaad, het individu en de groep, hoop en wanhoop, het verhevene en het verdorvene, enzovoorts. Zet een drol in een museum en alleen al door dat contrast is het kunst. Geen goede kunst misschien, maar dat is toch ook vooral een kwestie van smaak.

Het tweede studioalbum van Aaron Clift en zijn experiment gaat over die dualiteit. De eerste helft beschrijft de conflicten die eruit ontstaan, de tweede helft streeft naar verzoening. Dat doet Aaron met een soort progressieve hardrock (de bijsluiter noemt Opeth, Genesis, Pink Floyd, Rush en Porcupine Tree als invloeden) die kan schuren en strelen, maar die in alle gevallen buitengewoon prettig in het gehoor ligt. Dat komt voor een belangrijk deel door zijn heldere stem, die me erg doet denken aan Subsignal’s Arno Menses. Arno kan veel meer met zijn stem, maar zolang Aaron niet al te ruig probeert te doen, is zijn stem erg fijn.

Er wordt ook knap gespeeld, vooral door gitarist Gutierrez, al zijn ’s mans solo’s wel een beetje afgezaagd, en door North, die meteen in het openingsnummer Kissed By The Sun al een bloedmooie solo vertolkt. Ook de toevoeging van echte strijkers is zeer waardevol, vooral in het dromerige, bijna klassieke begin van The Last Oasis. Dit is dan ook het mooiste stuk van de plaat, een bijna instrumentaal nummer dat symfonisch is in de ware betekenis van het woord.

De band levert echter kostbare punten in bij de andere composities. Die zijn gewoon niet zo interessant, zanglijnen zijn braaf en lullig, refreinen zijn voorspelbaar en elke noot komt een beetje bekend voor. Daarnaast valt op dat de plaat vrij stevig begint, maar gaandeweg steeds softer wordt.

Moonscape, met ruim twaalf minuten het epos van het album, is een goed voorbeeld: de compositie is zo zwak dat alle energie er uitloopt. En dat is jammer, want zoals gezegd: aan het spel ligt het niet. Je wilt als luisteraar geprikkeld worden met een goede hook of riff of voor mijn part een gekke wending. Zelfs als die rommelig gespeeld worden is dat altijd interessanter dan briljant gespeelde pap. Wat dat betreft is dit album een beetje teveel Aaron en te weinig experiment. Meer nummers als The Last Oasis hadden een heleboel verschil gemaakt.

Erik Groeneweg

Send this to a friend