Aaron Clift Experiment, TheAlbum

In mijn recensie van het vorige studioalbum van deze band, “If All Goes Wrong”, sloot ik af met de opmerking dat het beter zou zijn wanneer Aaron Clift de vocalen aan een meer begenadigd zanger zou overlaten. Bij het ter ore komen van de opvolger, “The Age Of Misinformation”, wordt al snel duidelijk dat hij dit advies niet ter harte heeft genomen. Niet dat wij recensenten ook maar de geringste illusie hebben dat artiesten zich iets van ons oordeel zouden aantrekken, maar een redelijke portie gezond verstand, dan wel vermogen tot zelfreflectie, mag je van een gemiddelde muzikant toch wel verwachten.

De line-up van de rest van de band is in vergelijking met het vorige album drastisch gewijzigd. Dat resulteert in een ietwat compacter geluid met hier en daar schitterend gitaarwerk van Anthony Basini. Wat mij betreft had Clift deze man wat meer ruimte mogen geven. Ook in de koortjes levert Basini een puike prestatie, wat nog meer vraagtekens oproept met betrekking tot de leadzang van Clift. De ritmesectie is dik in orde.

De Rush-, maar ook Pearl Jam– en The Who-invloeden laten zich opnieuw gelden. In het rustige, sfeervolle The Color Of Flight hoor je wat Pink Floyd-referenties terug. De strijkers spelen hier een fraaie rol. Dat doen ze ook in het gejaagde Málaga.
De rust keert terug in de slottrack Weight Of The World, met fraai, aan maestro Gilmour refererend, gitaarwerk. Die rust wordt in het refrein aardig opgeblazen, waarna het tweede refrein uitmondt in een heerlijke gitaarsolo à la Petrucci.

De eerste helft van het album is gevuld met stevige rock met af en toe een proggy randje. Daarbij vormt het thema van dit album, “Het Tijdperk van de Desinformatie”, voor de band een dankbare uitlaatklep om met grote regelmaat flink van zich af te bijten. Wat bijvoorbeeld te denken van de titel L.I.A.R.? De compositie Bet On Zero vormt daarbij een vreemde, maar ook wel prettige, eend in de bijt door de inzet van een complete blazerssectie uit een bigband, compleet met solo’s.

Instrumentaal is er niets mis met dit album. Het ontstijgt echter ook zelden de middelmaat, al ben ik benieuwd hoe het materiaal zou klinken met een zanger met een sterke, karakteristieke, maar vooral, toonvaste stem.