Alan Parsons Project, TheAlbum

Jarenlang staat hij in de schijnwerpers werk voor anderen te doen. Tegelijkertijd bouwt Alan Parsons een schat aan studio-ervaring en technische know how op. Die komt goed van pas als hij in 1975 besluit om zelf aan de slag te gaan.

In de daaropvolgende drie jaren maakt hij samen met songschrijver Eric Woolfson en een keur aan sessiemusici drie uiterst succesvolle albums onder de naam The Alan Parsons Project. De millionsellers bereiken een groot publiek, alhoewel in eigen land – het Verenigd Koninkrijk – het succes achter dat van omliggende landen aanhobbelt. Dat geldt ook voor het vierde album “Eve”, waarmee Parsons voor het eerst de toppositie in de albumlijsten (van Duitsland) bereikt, mede dankzij het succes van de openingstrack Lucifer. Ineens duikt werk van APP op in allerlei tv- en radioprogramma’s als achtergrondmuziek. In die slipstream belandt “Eve” op de draaitafel van veel huiskamers en radiostations.

Commercieel een succes, maar artistiek legt de plaat het op veel punten af tegen zij voorgangers, en met name “Pyramid”. Die liet in vergelijking met “I Robot” al een flinke vooruitgang horen op compositorisch gebied, terwijl Parsons duidelijk op zijn platen een bepaalde flow is gaan toepassen. Vanuit dat oogpunt openen Parsons en zijn rechterhand Eric Woolfson op “Eve” weinig nieuwe deuren. De formule van The Alan Parsons Project is op het vierde album uiterst beproefd te noemen. Openen met een instrumentaaltje om de toon te zetten, gevolgd door wat melodieuze popsongs, om halverwege kant 2 andermaal een instrumentaal stuk voor te schotelen die de ‘grande finale’ aankondigt. Die blauwdruk maakt “Eve” zelfs wat degelijk en voorspelbaar. Maar wie vaker naar dit album luistert, realiseert zich dat die classificatie onterecht is: er zijn genoeg nieuwe elementen te horen.|

Tekstueel draait dit vierde in de reeks conceptalbums van The Alan Parsons Project om de vrouw en hoe zij zich staande houdt in de mannenwereld. Verrassend is het daarom niet dat Parsons twee zangeressen uitnodigt: Clare Torry – wiens telefoonnummer hij na Pink Floyds The Great Gig In The Sky prominent in zijn agenda heeft gezet – en Lesley Duncan. Ook geen onbekende binnen het sessiewerk waarin haar paden zich meerdere malen met die van Parsons kruisen. Torry zingt het weinig opzienbarende Don’t Hold Back, maar Duncan levert met If I Could Change Your Mind misschien wel de mooiste climax van alle APP-platen af. Een soort hoogmis op de emotionele macht die vrouwen op mannen uitvoeren. Ook omdat het arrangement van Andrew Powell hierin tot volle wasdom komt, inclusief kerkorgel, koorzang en Bairnsons gitaarsolo.

De toetsen van Duncan Mackay en de zang van bassist David Paton schitteren in I’d Rather Be A Man, dat op Lucifer na de eerste kant boven de middelmaat doet uitstijgen. De prestaties van Bairnson, Paton en Elliott zijn meer gedreven dan ooit tevoren en staan meer in de schijnwerpers in vergelijking met het meer orkestrale “Pyramid”. De teksten van Woolfson zijn scherp, cynisch, bijna paradoxaal feministisch vanuit het oogpunt van de man. Precies zo prikkelt Damned If I Do, terwijl het ironische Winding Me Up voor de lichtvoetige noot zorgt. Dat nummer markeert overigens het debuut van zanger Chris Rainbow op een APP-plaat. Hij zorgt en passant nog in Secret Garden voor een eenmanskoor a la The Beach Boys. Ook op dat gebied is de toon van volgende APP-albums gezet. Alleen Woolfson houdt nog even zijn lippen stevig op elkaar.

“Eve” kan worden gezien als de “Beatles For Sale” van The Alan Parsons Project. Op het eerste gehoor een wat weinig uitdagend en gemakzuchtig album, maar na meerdere draaibeurten geeft de plaat zijn geheimen prijs en kan zeker de boeken in als één van de meest fris klinkende APP-platen. Toegegeven, zoek op dit album niet de experimenten (die zouden Parsons en Woolfson bewaren voor het in datzelfde jaar 1979 opgenomen en pas in 2014 uitgebrachte “The Sicillian Defence”) en de poespas op, maar hoor wel hoe uitgekiend dit album als geheel werkt, met negen uiterst geconcentreerd ingespeelde én ingezongen stukken. Dat is de grootste verdienste van deze vierde APP-plaat, vooral als aanloop naar het grote succes van begin jaren tachtig.