Alan Parsons Project, TheAlbum

Of het nou besproken wordt door een grote groep muziekliefhebbers, in de familiekring of zelfs in een één op één gesprek; als het om de klassiekers van The Alan Parsons Project gaat dan komt het in 1978 verschenen “Pyramid” eigenlijk nooit voorbij. Ja, het onvergetelijke debuut natuurlijk wel en wat dacht je van de hitalbums “Eye In The Sky” en “The Turn Of A Friendly Card”? Waar de eerste optie geheel op de kwaliteit van het gebodene wordt beoordeeld, kan ik er toch niet omheen om te concluderen dat de andere twee albums ook met de bekendheid van de singles te maken heeft. Daarom is het misschien wel gewoon zo dat “Pyramid” simpelweg te vroeg is uitgebracht! Als deze eind jaren ’70 plaat nou eens uitgebracht was na (pakweg) “Ammonia Avenue” dan was dit wellicht dé klassieker van dit project rond Alan Parsons en Eric Woolfson en een legertje gastmusici geweest.

Nadat The Alan Parsons Project (APP) het zeer symfonische en conceptmatige “Tales Of Mystery And Imagination Edgar Allan Poe” had uitgebracht werden vervolgens vrijwel alle platen volgens het zelfde stramien in elkaar gedraaid. Je kan elke plaat verdelen in een drietal categorieën. Allereerst de tranentrekkers, ten tweede de up-tempo /rockers en als derde en laatste de instrumentaaltjes. Aangezien de gehele APP catalogus door de remastermolen wordt gehaald is daar sinds 2007 ook nog een vierde hokje aan toe te voegen, namelijk die van bonustracks. Daarom ga ik dit, op het boek Pyramid Power (uit 1973) van schrijver G. Patrick Flanagan geïnspireerde, derde APP album ook volgens deze methode beschrijven.

Tranentrekkers: Op dit album is een tweetal echte tranentrekkers te vinden. Hierbij doel ik op The Eagle Will Rise Again en de originele albumafsluiter Shadow Of A Lonely Man. Het laatst genoemde nummer maakt hierbij de meeste indruk. De door Alan Parsons wel vaker ingezette zanger John “music was my first looooove” Miles zingt op ontroerende wijze het mooie verhaal van de eenzame man. Colin Blunstone (die ook o.a. de APP hitsingle Old And Wise inzong) mag de andere ballade inzingen. The Eagle Will Rise Again is een redelijk zoet liedje waar Blunstone bij APP bekend om is geworden.

Up-tempo / Rockers: De grootste vertegenwoordiger op “Pyramid” is het up-tempo / rockers gedeelte. Een viertal nummers kan je in deze categorie indelen. Al gaat dan het merendeel van de nummers wel richting de up-tempo kant zonder écht te rocken. De grootste rocker luistert naar de naam One More River. Als er op een APP plaat gerockt moet worden is vrijwel altijd Lenny Zakatek (ook bekend als zanger van de funkband Gonzalez) die de rol van zanger op zich mag nemen. Het zijn veelal de wat simpelere nummers van de plaat die zorgen voor wat luchtigheid tussen het andere zwaar aangezette werk van de band. Sterkste troef in de up-tempo categorie is What Goes Up. Het door bassist David Paton (werkte met o.a. Pilot, Mike Oldfield en Kate Bush) gezongen nummer valt vooral op door de ijzersterke break op twee derde van het nummer. Het zeer fraaie Beatlesque instrumentale gedeelte tilt het nummer echt naar grote hoogte. De andere twee nummers zijn het huppelende en bepaald niet beklijvende Pyramania en het door Dean Ford (van de groep Marmalade) monotoon gezongen Can’t Take It With You.

Instrumentaal: Een trio instrumentale nummers is te vinden op “Pyramid”. Waar albumopener Voyager vooral dient als intro voor What Goes Up zijn In The Lap Of Gods en Hyper-Gamma-Spaces wel op zichzelf staande nummers. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel vermelden dat In The Lap Of Gods ook niet geheel instrumentaal is, want er wordt gebruik gemaakt van wat koorzang, verzorgd door The English Chorale. Mede daardoor doet het fraaie In The Lap Of Gods erg klassiek aan. Hyper-Gamma-Spaces is weer meer een instrumentaal in de lijn van Mammagamma (“Eye In The Sky”) en Hawkeye (“Vulture Culture”). Dat wil zeggen: veel herhalende muzikale thema’s met een redelijk vrolijk karakter.

Bonustracks: Op “Pyramid” zijn maar liefst een zeven bonustracks te vinden. Dit zijn vooral demo versies van nummers die uiteindelijk het oorspronkelijke album niet hebben gehaald, waarbij sommige versies echt nog uit de oerfase stammen. Zo is What Goes Up / Little Voice nog erg prematuur met enkel wat pianoriedeltjes en hier en daar wat drumslagen. Een tekst is er nog niet waardoor Eric Woolfson maar wat in het wilde weg aan het lalalala-en is. Verder zijn er instrumentale versies van normaliter gezongen nummers te vinden. Dit heeft niet echt een heel erg toegevoegde waarde, maar om het zo een keer te horen is het best interessant.

Wellicht is “Pyramid” niet het bekendste album van Alan Parsons en Eric Woolfson maar het is zeker niet het slechtste. Sterker nog, ik zou zelfs een lans willen breken voor dit album als zijnde beste APP album sinds de debuutplaat. Gezien de lage aanschafprijs van de geremasterde albums (rond de 8 euro) zou ik deze plaat iedere symfonische en melodieuze popliefhebber willen aanbevelen.

Sander Kok

CD:

LP (2011-uitgave):