Alan Parsons Project, TheAlbum

Remasteren is anno 2008 blijkbaar een zeer lucratieve bezigheid. De ene na de andere klassieker, dan wel semi-klassieker, krijgt een opknapbeurt te verwerken. Het geluid wordt een beetje opgepoetst, een uitgebreider boekje gevouwen en er worden wat bonustracks toegevoegd om de plaat nog iets meer aantrekkingskracht mee te geven. Ook de catalogus van de Alan Parsons Project ondergaat in meerdere stappen deze enerverende ervaring. Het hier beschreven “Stereotomy” verscheen in 1985 op plaat en krijgt in de lente van 2008 een opfrisbeurt te verwerken.

“Stereotomy” is echt een kind van zijn tijd. De jaren ’80 kom je in al zijn geledingen tegen tijdens de luistertrip. Net als het in het jaar daarvoor uitgekomen album “Vulture Culture” is er weinig ruimte voor symfonische klanken en des te meer voor op de Amerikaanse ’80’s rock gestileerde muziek. De instrumentaaltjes waar Parsons mede zo bekend om is geworden, zijn moeilijk te vinden en als ze gevonden zijn, in de vorm van Where’s The Walrus, dan lijkt het meer op de op dat moment erg populaire Jan Hammer (Miami Vice tune) dan op de kenmerkende Alan Parsons Project tonen of is het lied zo kort (Chinese Whispers van nog geen minuut) dat het bijna niet serieus te nemen valt. De enige instrumentaal die naar het bekende Alan Parsons geluid is gecreëerd is Urbania. Dat wil zeggen veel terugkomende muzikale thema’s en het bekende huppel geluid (en dat is positief) wat Parsons zo vaak gebruikte in het verleden. De drums zijn net zoals in alle drumpartijen op “Stereotomy” van die typische jaren ’80 blikken aanslagen. Dit laatste is zeker van belang aangezien door deze werkwijze het album toen in de tijd erg hip klonk, maar een paar decennia later ineens het fenomeen ‘gedateerd’ om de hoek komt kijken.

Net zoals het al eerder genoemde “Vulture Culture” staat er ook op “Stereotomy” een balade die de aankoop van dit album direct rechtvaardigt. Waar op “Vulture Culture” The Same Old Sun deze taak voor zijn rekening neemt, is dat op “Stereotomy” Limelight. Het boegbeeld van Procol Harum Gary Brooker heeft de eer op dit zeer fraaie nummer te mogen zingen. De toen al oudere man draagt het nummer echt van begin tot het einde. Een zwaar aangezet refrein en zwierige zanglijnen in de coupletten zorgen voor een fraaie luisterervaring. De meeslepende gitaarsolo van Ian Bairnson (ook bekend van zijn gitaarwerk bij Kate Bush, Pilot, en Chris De Burgh) zorgt voor het fijne toetje op dit ontroerende werkje. De andere ballade op dit album is Light Of The World. Een behoorlijk nummer al is de zang van Graham Dye (die samen met Mark Gilmour, inderdaad de broer van, in de jaren ’80 band Scarlet Party zat) te zijig om echt indruk te maken. Om de instrumentale nummers en ballades staan een aantal nietszeggende rocknummers gepositioneerd. Zoals het redelijke Beaujolais en het zeer matige In The Real World. Op dit AOR-achtige nummer mag John Miles zijn zangkunsten vertonen. Niet dat het aan Miles ligt, want op zich is de zang in orde maar schiet de compositie gewoon ernstig te kort. Dan is het andere door John Miles gezongen nummer beter te verteren. Ik heb het hier over de titeltrack die het album mag openen. Dit rocknummer, dat ook als single is verschenen, heeft wel de juiste energie om de nodige indruk te maken. Dat vonden Parsons en Woolfson blijkbaar ook, want er moest zelfs een part two met het hetzelfde muzikale thema komen om het album weer mee af te sluiten.

Dan de bonustracks. Na op het album al twee verschillende versies van Stereotomy voor de kiezen gehad te hebben, komen er daar bij de bonustracks nog eens twee andere varianten bij. Beide versies zijn een variatie op het openingsnummer van deze cd. Allereerst een door Eric Woolfson gezongen demo versie. Deze komt nog redelijk prematuur over aangezien de tekst nog lang niet af is en er nog vrijwel geen gitaar te horen is. Als tweede komt daar nog een instrumentale versie overheen. Stereotomy is zeker geen slecht nummer maar om behalve de originele versie er binnen een uur nog drie andere versies van te horen, gaat toch wel wat ver. De andere twee bonustracks zijn een instrumentale versies van het op het album staande Light Of The World en een demo versie van het nimmer uitgebrachte Rumour Goin’ Round. Een lied dat qua sound perfect op het album had gepast en dus in dat opzicht geen verkeerde keuze om dit instrumentale nummer op deze remaster te plaatsen.

Al met al is dit album zeker niet het beste wat het APP heeft uitgebracht. Aangezien er zeker wel een aantal hoogtepuntjes te vinden valt, moet iedere zichzelf respecterende APP fanaat “Stereotomy” toch in de kast hebben staan.

Sander Kok

CD:

LP (2012-versie):