Album Leaf, TheAlbum

De naam James ‘Jimmy’ LaValle zal vermoedelijk bij weinigen een belletje doen rinkelen. Nochtans heeft hij zijn sporen in de muziekwereld ruimschoots verdiend. Zo is hij van 1996 tot 2006 drummer van Gogogo Airheart, van 1996 tot 1998 toetsenist van The Locust, vanaf 1997 bassist van The Black Heart Procession, van 1997 tot 2003 gitarist van Tristeza en vanaf 1998 is deze multi-instrumentalist de grote man achter The Album Leaf. Aanvankelijk wordt de sfeervolle muziek van zijn albums niet of nauwelijks opgemerkt totdat hij gevraagd wordt als voorprogramma voor de eerste Amerikaanse tournee van Sigur Ros.

Dat blijkt een gouden zet, want de Amerikaan kan op deze manier eenvoudig meeliften op het grote succes dat de IJslanders ten deel valt. Desondanks duurt het nog tot 2004 alvorens LaValle werkelijk van zijn samenwerking met Sigur Ros kan profiteren.

“In A Safe Place” bevat negen nummers, variërend van dik drie tot meer dan negen minuten, die opgeteld ruim vijftig minuten klokken. Hoewel de muziek van The Album Leaf al op eerdere albums een sterke verwantschap met verschillende IJslandse bands vertoont, positioneert dit album zich haast onvermijdelijk nog dichter in de buurt van Amiina en natuurlijk, Sigur Ros. Tijdens het beluisteren dwalen mijn gedachten immers langs diepe fjorden, witbesneeuwde heuvelruggen, stomende waterbronnen en mosgroene dalen. Kortom, mijn denkbeeldige tocht volgt hetzelfde pad als wanneer ik naar voornoemde referenties luister.

De sfeervolle en breekbare ambientpop, vaak gehuld in mistige IJslandse sferen, biedt de luisteraar de mogelijkheid zich te onthaasten. Om ver weg van de stress van het dagelijkse leven de serene rust te zoeken en intens te genieten van een geleidelijk ontvouwend klanktapijt. Deze plaat heet namelijk niet voor niets “In A Safe Place”. Hier gaan klanken van een elektrische piano en het geluid van een huilende viool en een brommende cello hand en hand met minimale elektronica, fijnzinnige beats en gesamplede stemmen. Het resultaat is repetitief en hallucinerend, maar altijd wonderschoon.

Dit is dientengevolge een album dat uitstekend zonder enige zang kan. Het is dan ook zeer spijtig te moeten opmerken dat Jimmy LaValle een andere mening is toegedaan. Met twee bijdragen van Birgisson en Pall Jenkins blijven de zangpartijen gelukkig beperkt, maar met zijn beslissing één nummer zelf in te zingen ben ik op zijn zachtst gezegd niet echt blij. LaValles erg vlakke zang doet immers sterk afbreuk aan de betoverende sfeer van het album. De toevoeging brengt dan ook meer kwaads dan goeds met zich mee, want ik zou zelfs ook zonder Birgissons zelf verzonnen neuzeltaal kunnen.

Ondanks dit schoonheidsfoutje is “In A Safe Place” de ultieme plaat voor stille genieters. Voor de echte muziekliefhebber die zich aan de hand van Jimmy LaValle en consorten wil laten meevoeren langs de vele mooie plekjes van IJsland. Het wordt toch echt hoog tijd dat ik dit prachtige land eens met een bezoekje ga vereren. Al is het alleen maar om de plaatselijke middenstand een hart onder de riem te steken.

Frans Schmidt