Amazing, TheAlbum

Je voelt als recensent meteen nattigheid als het platenlabel over de nieuwe release van een bandje uitroept dat de muziek voor zichzelf spreekt. Dat betekent meestal dat de informatie enorm schaars is, dat de onderhavige band zich in mysterieuze nevelen hult en dat je het mag uitzoeken. The Amazing doen daar vrolijk aan mee. De website verwijst naar een Facebook pagina waar niet meer informatie te vinden is dan op de website van het platenlabel. Het hoesje van de plaat somt weliswaar de muzikanten op, maar zegt niet wie wat deed. En probeer ‘amazing’ maar eens te googelen.

Sommige dingen kunnen we wel raden, natuurlijk. Christoffer Gunrup is een singer/songwriter, dus die mooie, gevoelige zangpartijen zullen wel van hem zijn. Reine Fiske is de gitarist van Dungen, dus hij zal wel tekenen voor die in galm gehulde gitaarschema’s. Holmegard drumt bij Dungen, dus… He wacht eens, Moussa Fadera is een gevierd jazzdrummer, dus dan zal die toch wel… Het is om simpel van te worden!

Ondertussen heb ik nog een ander probleem: deze muziek is bijna het volstrekte tegenovergestelde van progressief in strikte zin. Er is op dit moment een heel fijne stroming gaande, met wondermooie exponenten als Midlake, Fleet Foxes en Jonathan Wilson (wiens laatste plaat nota bene “Gentle Spirit” heet!). Deze heren hebben zonder uitzondering een woeste baard en maken muziek die zo lijkt te zijn ontsnapt uit het Californie van eind jaren ’60, begin jaren ’70. Denk aan Crosby, Stills, Nash & Young, The Eagles, James Taylor, Jackson Browne, dat soort volk. The Amazing, niet voor niets een zijtak van Dungen, voegt daar wat vroege Pink Floyd en King Crimson aan toe en klaar is kees. Of Magnus, in dit geval. Een diep, diep  retrogressief geluid dat niets anders met het heden gemeen heeft dan het jaartal dat op de hoes is afgedrukt.

Ik vind het onwaarschijnlijk mooie muziek, licht zweverige, psychedelisch getinte Westcoast rock met veel fijne meerstemmige zang, wat jazzy invloeden dankzij een saxofoontje hier en een toetertje daar. Een orgeltje en heel in de verte een vleugje van een vermoeden van een flard Mellotron maken de zaak compleet. Ik heb deze plaat in mijn cd-speler geschoven en hij is er al een week niet uit geweest. Zo fijn is deze muziek, een soort troostrijke, verwarmende deken van geluid in een kille, mistige en sombere wereld. Heerlijk!

Prog is het ondertussen niet, tenzij je Steve Miller prog vindt, maar als je zo oud bent als ik is dit nog beter. Het is wijds uitwaaierende rock met visie, groove, zwaarte en genoeg nostalgie om de Kerstdagen mee door te komen. Het geluid is ronduit ouderwets, Flashlight herinnert zelfs aan Nick Drake! Zelfs de lengte van de plaat is niet van deze tijd: 44 minuten. Maar het zijn zonder meer een paar van de fijnste minuten die ik tot nu toe gehoord heb dit jaar. The Amazing heeft een briljante plaat gemaakt. Dan maar geen prog.

Erik Groeneweg