Anabasis, TheAlbum

Hoe lang ik deze recensie ook ga maken, hij zal het altijd afleggen tegen de echte Anabasis. Dat is namelijk een zeven boeken omvattend reisverslag uit de Griekse oudheid. Het beschrijft de veldtocht door Perzië van ene prins Cyrus die met tienduizend Griekse huursoldaten z’n broer, koning Artaxerxes II wilde verslaan. Ook valt er te lezen dat Cyrus tijdens zijn overwinning al sterft, waardoor zijn leger het moest hebben van de genade van zijn broer. Het laat zich raden dat het daarna niet bepaald een gezellige boel werd.

Tot zover het verhaal. Laten we het hebben over de huidige Anabasis, een progmetalproject van de Amerikaanse multi-instrumentalist Barry Thompson en schrijver George Andrade. Hun wapenfeit is de ambitieuze debuut-cd “Back From Being Gone” en het is aan mij om deze onder de loep te nemen. Thompson is meer de muzikant van de twee. Hij speelt gitaar, basgitaar en toetsen terwijl Andrade de songteksten heeft geschreven. Beide heren zijn nogal gefascineerd door het verre verleden. Dat komt vooral tot uiting in het concept van het album dat de moderne samenleving een spiegel voorhoudt door te wijzen naar de machtsverhoudingen bij enkele volkeren uit de oudheid. Progmetal is een mooie stijl hiervoor. Het album telt zes nummers waarvan er drie ware epics zijn die niet geheel ontoevallig Rome, Vikings en Egypt heten. De laatste duurt zelfs bijna 24 minuten. Qua teksten en structuur pakken de heren dus flink uit, maar de vraag is natuurlijk of ze dat muzikaal ook doen.

Thompson en Andrade hebben gekozen voor een niet al te heftige vorm van progmetal. Je mag je overigens afvragen of de echte spinazievreter hier voldaan mee zal zijn. Het is meer prog dan metal wat de klok slaat. Zo heeft Rome aangename piano om maar te zwijgen over de vele Mellotronklanken en ook het gesoleer in Fly is spekkie voor het progbekkie. Zo bevat elk nummer wel iets noemenswaardigs. Dat is logisch als je kijkt naar wie er meespelen. De meeste toetsenpartijen zijn afkomstig van Ryo Okumoto, de Spock’s Beard toetsenist en wow, wat is hij waanzinnig op dreef. Voor het drumwerk is Gerald Mulligan verantwoordelijk, de man die we kennen vanwege zijn verdiensten bij Lee Abraham en Sean Filkins. Ook al geen kleine jongen. Abraham zelf is met zijn basgitaar trouwens in twee nummers ook van de partij. Daarnaast heeft hij samen met Thompson en Andrade het album geproduceerd en ga er dus maar vanuit dat het goed klinkt.

Voor de zang hebben de heren een beroep gedaan op de Noor Per Fredrik. Pellek (zoals hij ook wel wordt genoemd) heeft met vele powermetalbands in Europa opgetreden. Ervaring genoeg dus. Zijn stem klinkt goed, enigszins theatraal. Zijn makke is dat hij nogal zeurderig klinkt waardoor de cd al snel als eentonig kan worden bestempeld. Wat ook niet in zijn voordeel pleit, is dat hij z’n kunsten mag vertonen in niet al te weelderige melodielijnen. Hij lijkt gevangen te zitten in de structuur en de aard van de muziek. Gelukkig voor hem weten de vele solo’s op gitaar en toetsen hem altijd te redden.

Naast Thompson zijn er maar liefst vijf gitaristen aanwezig die met hun solo’s het niveau van het album behoorlijk omhoog krikken. Neem Stefan Artwin van de Duitse band Relocator en hoor hem prachtige dingen doen in de afsluiter Egypt. Je kan toch echt wel stellen dat het projectduo al hun gasten op hun blote knieën mag danken.

Het album is grotendeels online tot stand gekomen en ik zou liegen als ik beweer dat je de interactie tussen de muzikanten niet mist. Ondanks het ontbreken van onderlinge vonken is “Back From Being Gone” geen klinische plaat. Wel komt het allemaal een beetje te bedacht over. Het is in elke geval een redelijk album te noemen. Volgende keer iets meer spetteren graag. Mocht dat niet het geval zijn, dan vrees ik dat The Anabasis niet meer zal worden dan een voetnootje in de muziekgeschiedenis.

Dick van der Heijde