Foto’s zijn van Daniël Burdett, genomen tijdens het optreden van The Analogues in de Abbey Road Studio’s op 30 juni 2019.
The Analogues hebben de afgelopen jaren veel bewondering afgedwongen met hun vertolkingen van de late studio-albums van The Beatles. Ze hebben er daarbij een ware wetenschap van gemaakt om die albums zo nauwgezet mogelijk te reproduceren. Dat heeft er inmiddels toe geleid dat de heren een museum aan “Beatles-instrumenten” hebben verzameld. Elk instrument of versterker die The Beatles daadwerkelijk hebben gebruikt in de studio werd door Bart van Poppel en zijn maten, niet zelden via internet, opgespoord om in te zetten bij hun uitvoeringen van Revolver en de daaropvolgende albums. Muziek die door The Beatles nooit live is gespeeld.
Veel progliefhebbers vragen zich misschien af waarom we op deze site een concertverslag van The Analogues plaatsen.
In, met name, de laatste albums van The Beatles horen we veel voorboden van wat later symfonische rock of progressive rock werd genoemd. Veel progmuzikanten noemen ook regelmatig The Beatles als één van hun grote invloeden.
Omdat The Beatles al decennia niet meer bestaan, laat staan optreden, en The Analogues inmiddels internationaal ongeveer als hun nazaten worden erkend leek het ons gerechtvaardigd hier een concertverslag aan te wijden.
Nadat The Analogues succesvol hebben getoerd met de albums Sgt. Pepper, Magical Mystery Tour en The White Album, is dit, en komend jaar de beurt aan Abbey Road. Dit was feitelijk het laatste album dat The Beatles hebben opgenomen. In het kader van die tournee zijn er in september een aantal try-out concerten georganiseerd, waarvan het concert in de Oranjerie in Roermond ook deel uitmaakt.
Vóór de pauze wordt Abbey Road integraal uitgevoerd en na de pauze wordt een selectie uit de overige albums gespeeld.
Meteen bij de opening van het bluesy Come Together valt het robuuste basgeluid van de Rickenbacker van Bart van Poppel op. Misschien stond hij nog niet goed in de mix maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dat op de Höfner-bas, die Paul McCartney veelal gebruikte, slanker en vloeiender had geklonken.
Los van deze oneffenheid valt je werkelijk de mond open van verbazing hoe nauwgezet de heren de nummers naspelen. Variërend van alle lastige baspartijen van McCartney, tot gitaarlickjes van Harrison, typische drumpartijen van Ringo Starr, gave koortjes, diverse toetsinstrumenten, maar ook echte strijkers en blazers. Vermeldenswaardig is ook de gigantische Moog synthesizer die prominent op het podium staat en onder andere in Here Comes The Sun wordt gebruikt. Bii Maxwell’s Silver Hammer komt percussionist Léon Klaasse (bekend van Sweet D’ Buster en Powerplay) naar voren terwijl een groot aambeeld voor hem wordt klaargezet. En weldra teistert de indringende klank van het “instrument” onze oren.
Oh! Darling wordt vertolkt door Martin van der Starre, die Jan van der Mey vervangt. Laatstgenoemde is vanwege gehoorproblemen slechts beperkt beschikbaar tijdens de optredens. Van der Starre doet dat op zijn manier erg goed maar het nummer krijgt door zijn rauwe stem wel een heel andere dimensie. Van der Mey komt even later, mét hoofdtelefoon, opdraven voor een sterke uitvoering van I Want You. Deze afsluiter van kant 1 wordt gevolgd door de droge opmerking: “en nu draaien we de plaat even om”.
Kant 2 wordt geopend met een sublieme uitvoering van Here Comes The Sun en zo mogelijk een nog subliemer Because. Dit laatste met prachtige koortjes.
Omdat The Analogues alle nummers met de door The Beatles gebruikte instrumenten en versterkers willen uitvoeren moet er tussen de nummers heel veel worden gewisseld van bezetting en instrument. Dat leidt met name bij kant 2 tot te lange onderbrekingen terwijl deze nummers op het album snel op elkaar volgen of zelfs in elkaar overgaan. Die onderbrekingen komen de flow van de show niet ten goede.
Verder komt het kippenvel met grote regelmaat bovendrijven tijdens beide medleys waarbij blazers en strijkers vaak de kers op de taart vormen.
Tijdens de pauze wordt het podium ingrijpend verbouwd. Een andere opstelling met een ander drumstel (nu centraal) en andere toetsinstrumenten (de Moog verdwijnt). Na de pauze een greep uit het Beatles-repertoire van Revolver t/m Let It Be. Ook nu weer met een duizelingwekkende precisie uitgevoerd. Penny Lane met een knappe trompetsolo, Strawberry Fields dat in een wereldmuziek-jasje werd gestoken, een vrolijk Obladi Oblada, een sterk Helter Skelter van opnieuw Martin van der Starre en Get Back met het tweede optreden van Jan van der Mey. Daarnaast nog schitterende versies van Happiness Is A Warm Gun, A Day In The Life en Let It Be, al was de gitaarsolo van Jac Bico hier wel erg netjes.
Hier en daar wordt de digitale hulp ingeroepen zoals de haan en blaffende honden in Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band Reprise. De encore wordt toepasselijk afgesloten met All You Need Is Love.
Voor een try-out vond ik dit een prima uitvoering. Minpuntje vond ik het vele wisselen van de instrumenten, vooral bij kant 2 en het te sterke instrumentale volume, waardoor de zang, en met name de mooie koortjes, soms ondergesneeuwd raakten.
Waar de instrumentale uitvoering verbazingwekkend nauwgezet is, is dat bij de zang begrijpelijkerwijs minder het geval. Zolang The Beatles neutraal zingen op de albums komen The Analogues zeer dicht in de buurt. Felix Maginn doet een zeer verdienstelijke Lennon en Jan van der Mey een heel goede McCartney, terwijl Diederik Nomden de vocale kameleon is. Wanneer Lennon en/of McCartney hun stem echter krachtiger of met meer karakter gebruiken, schieten de zangstemmen van The Analogues te kort. Noem mij echter eens één coverband waar de zang één op één te vergelijken is met het origineel. Denk alleen maar eens aan de discussies omtrent Jon Davison bij Yes.
Ondanks deze kleine minpuntjes mogen wij er in Nederland apetrots op zijn dat we hier een aantal Beatle-adepten hebben die ook nog eens heel goed kunnen spelen en zingen en het Beatle-cultuurgoed op een dergelijk niveau weten hoog te houden. Chapeau!